Rozdział Pierwszy

A niech mi tylko będzie po nocy na banjo grać country to dzwonie na policje.

-Wychodzę! Zaopiekuj się Rose!-krzyknęła moja mama i tyle po niej.

 Ostatnio prawie w ogóle jej nie ma w domu. Chodzi na "randki". Kiedy miałam 13 lat rozwiodła się z moim tatą, a teraz znalazła sobie innego faceta. Wiem o nim tyle, że jest od niej dużo młodszy i że na pewno bym go polubiła. 

 Zeszłam na dół, do mojej małej siostrzyczki. Jak zwykle oglądała TV. Posłałam jej ciepły uśmiech i usiadłam obok niej.

-Nie poszłabyś do Pani Sue?-zapytałam małej, na co pokiwała energicznie głową. 

 Sue, to nasza sąsiadka. Często przyprowadzam tam Rose, jak chcę gdzieś wyjść a mamy nie ma w domu. Czyli ostatnio dość często. Musi go tu w końcu przyprowadzić, po powiedzenie, że na pewno go polubisz nie załatwia sprawy. 

 Sąsiadka oczywiście ciepło nas przywitała i powiedziała, że z chęcią się nią zaopiekuje. Pewnym krokiem ruszyłam w stronę mojej przyjaciółki- Nicole. Z torby wyciągnęłam słuchawki i włożyłam je do uszu. Już po chwili rozbrzmiewały pierwsze nuty piosenki One Direction. Tak. Jestem Directioner, tak samo jak moja przyjaciółka. Przez to, wiele razy miałam dużo nie przyjemności, ale po mimo wszystko nie zrezygnowałabym z tego. Prawdopodobnie nawet bym nie potrafiła. Ot tak przestać kochać 5/5 swojego świata. Nie. 

 Po paru minutach stałam pod wielkimi, dębowymi drzwiami państwa Willson. Zadzwoniłam dzwonkiem do drzwi, z racji że w domu przebywali rodzice Nikole i nie chciałam wyjść na nie wychowaną. Inaczej pewnie wpadłabym do jej domu jak torpeda, nie zapominając po drodze opróżnić całej jej lodówki. 

 W końcu masywne drzwi się otworzyły a w nich stanęłam uśmiechnięta Pani Willson.

-Czy jest może Nicole?-zapytałam miłym głosem.

-Oczywiście, w swoim pokoju. Chyba wiesz gdzie iść.-odpowiedziała wpuszczając mnie do środka.

 Na znak potwierdzenia, pokiwałam twierdząco głową i udałam się schodami na górę. 

-Co tam?-zapytałam przyjaciółkę, kiedy znalazłam się w jej pokoju.

-Dobrze, ogarniam co u chłopaków.-mruknęłam nie odrywając wzroku od ekranu laptopa.-A u ciebie? Znów pozbyłaś się Rose?-przy ostatnim pytaniu podniosła jedną brew do góry. 

-Jakoś idzie. A co miałam zrobić? Przyjść tu z nią, żeby musiała wysłuchiwać jaki to Niall jest wspaniały? Dziecko ma jeszcze czas na cierpienie.-odpowiedziałam złośliwie i pokazałam jej koniuszek języka, na co odpowiedziała tym samym.

 Nie wiem ile u niej siedziałam ale na ziemie sprowadził mnie mój telefon, który oznajmiał, że ktoś próbuje się do mnie dodzwonić. Spojrzałam na wyświetlacz: Mama. Wcisnęłam zieloną słuchawkę i przystawiłam urządzenie do ucha.

-Czy ja mogę wiedzieć gdzie ty jesteś?-odezwała się moja rodzicielka jako pierwsza, dość poddenerwowanym głosem. 

-U Nikole.-oznajmiłam spokojnie.

-Miło, a teraz wracaj szybko do domu. Za 10 minut widzę Cię koło siebie.-i na tym nasza rozmowa się zakończyła. 

 Schowałam telefon do kieszeni jeansów i odruchowo spojrzałam w rozległe okno, za którym malował się zmrok. Fakt, troszkę się zasiedziałam. Pożegnałam się z przyjaciółką i ruszyłam w drogę powrotną do domu. Ciekawe, co tak ważnego ma się wydarzyć, że była tak nerwowa. 

 Założyłam kaptur od bluzy na głowę, chowając pod nim moje blond włosy i przyśpieszyłam kroku.

-Co się stało?-zapytałam mamy, która właśnie przebierała Rose w sukienkę. Odruchowo się skrzywiłam, na myśl że ja też będę musiała się w to odziać. 

-O, już jesteś. W końcu poznacie mojego nowego chłopaka, więc leć na górę i przebierz się. Ubrania masz już przygotowane.-powiedziała ciepłym głosem. 

 Zgodnie z jej poleceniem, udałam się na górę, do swojego pokoju. Zrzuciłam z siebie ubrania i weszłam pod prysznic. Kiedy tylko poczułam jak strumień przyjemnie ciepłej wody oblewa moje ciało, mimowolnie się uśmiechnęłam. Miałam wrażenie, że każdy mój mięsień muśnięty przez wodę, automatycznie się rozluźniał i relaksował. Po piętnastu minutach wyszłam z kabiny i zaczęłam dokładnie wycierać swoje ciało puszystym ręcznikiem. Wtarłam w skórę balsam o zapachu kokosu i wysuszyłam włosy. Po chwili, suszarkę zastąpiłam szczotką do włosów i rozpoczęłam rozczesywanie pojedynczych kosmyków mojej czupryny. Tak na marginesie, muszę iść do fryzjera, bo włosy powoli zaczynają mi sięgać bioder. 

 Owinięta w puchaty szlafrok, weszłam do pokoju i niestety moje przypuszczenia się ziściły. Na łóżku leżała sukienka. Po dobraniu odpowiednich do niej dodatków i dokończeniu mojej fryzury, stanęłam przed lustrem. Przeciętna dziewczyna, z minimalną szansą na poznanie swoich idoli a co dopiero na zwrócenie ich uwagi. Zniszczone włosy o kolorze zgniłego blondu, za duże usta tak samo jak nos oraz te masywne uda. Pewnie dlatego jeszcze nigdy nie miałam chłopaka? Jedyny co mi się podoba w swoim wyglądzie, to oczy. Wielkie, jasno niebieskie oczyska. Choć i tak nie dorównywały oczom mojej mamy. Ona ma szmaragdowy błękit, w którym zakochał się mój tata, kiedy był w moim wieku i pewnie też na nie poleciał ten frajer. 

 Odeszłam od lustra ze spuszczoną głową i zeszłam na dół. Rodzicielka była ubrana w czerwono- białą suknie do kolan, bez ramion oraz czarne dziesięciocentymetrowe szpilki. Za to Rose miała na sobie słodką różową sukieneczkę. Mama latała jak zaczarowana po całej kuchni, co chwile cicho klnąc pod nosem, jak coś nie szło tak jak by chciała. Po dłuższym zastanowieniu, nie do końca wiedziałam po co ten cyrk. Wielka, uroczysta kolacja przy świecach, my w sukienkach, on pewnie w garniturze. Wszystko takie sztywne, jak zapewne on. Równie dobrze mogłybyśmy go przywitać w dresach i rozciągniętej bluzie, przed TV z frytkami i colą. 

 Patrząc na Rose wnioskuje, że jej też nie koniecznie się to podoba. Wierci się, kręci, jak by robaki miała. A ten grymas na twarzy wyraża więcej niż tysiąc słów.

-Nie wierć się tak, bo jeszcze ktoś pomyśli, że masz robaki.-zwróciłam jej uwagę na co zmroziła mnie wzrokiem.-Chociaż nie, za późno.-dodałam z chytrym uśmiechem, na co pokazała mi język. 

-Ciekawe, jak ty byś się zachowywała jak by Cię sukienka piła w miejscu gdzie światło nie dochodzi?-mruknęła i powróciła do poprzedniej czynności. 

 Spojrzałam znudzona na zegar. Skazówki oznajmiały, że jest 6.31 p.m. 

-O której ma być ten twój kochaś?-krzyknęłam w kierunku mamy, dając nacisk na słowo kochaś. Dobrze wiedziałam, że nie lubi jak go się tak nazywa. Trudno, z natury jestem wredna a podobno z naturą powinno się żyć w zgodzie. 

-O 6.20 p.m. I nie nazywaj go tak!-dobiegł głos z kuchni. Po ostatniej uwadze, lekko się uśmiechnęłam.

-Nie chcę Cię martwić, ale 6.20 p.m. dawno minęła.-odpowiedziałam wstając z krzesła. Podeszłam do półek ze zdjęciami.

-Ostrzegł, że może się spóźnić, bo miał wywiad.

-Wywiad powiadasz? To co ty? Jakiegoś Hrabię w sobie rozkochałaś?-mruknęłam.

-Może nie Hrabie, ale piosenkarza.-rzekła zadowolona, wchodząc do kuchni. 

 Aha, piosenkarza jej się zachciało. A niech mi tylko będzie po nocy na banjo grać country to dzwonie na policje.

 W tym samym momencie po domu rozległ się jak że wkurzający dźwięk dzwonka do drzwi, oznajmiający, że ktoś domaga się otworzenia mu drzwi. 

-To on, to pewnie on!-krzyknęła uradowana mama i jak proca pobiegła do drzwi. 

 Leniwie poczłapałam za nią. Dźwięk przekręcanego zamka, skrzypienie drzwi i ten głos, który rozpoznam na końcu świata i jeszcze dalej. 

-Witaj Isabel, kochanie moje!-wykrzyknął radośnie, już nie tajemniczy dla mnie facet. 

 Wiedziałam o nim więcej niż prawdopodobnie moja rodzicielka. To przecież jego głosem upajałam się codziennie. To przecież jego głosu uczyłam się na pamięć. To przecież o nim śniłam, fantazjowałam. To przecież o jego ustach marzyłam. O ustach, które teraz łapczywie całują moją rodzicielkę.

***

I jak Wam się podoba pierwszy rozdział? Jest to dla mnie wielka zmiana stylu pisma, a w szczególności długości rozdziałów. Komentujcie! 

Kocham Was, Andżelika! xx