Rozdział Siódmy (Część Druga)

 Nic nie wiesz. I nikt mnie nie skrzywdzi bardziej, niż ty już to zrobiłeś. 

- Cześć piękna! - Powitał mnie wesoły głos Adi'ego.
 Mocno przytuliłam chłopaka i zaciągnęłam się jego pięknymi perfumami. Choć Harry ma zdecydowanie lepsze, te też nie są złe. Oderwałam się od chłopaka i wykrzywiłam usta w lekki uśmiech. Palcami od prawej dłoni naciągnęłam rękaw i ścisnęłam materiał.
- Nie jestem piękna, idioto. - Mruknęłam, na co usłyszałam cichy śmiech.
- A ja nie jestem idiotą! Rachunki się wyrównały. - Odpowiedział.
 Na jego słowa pokręciłam głową z politowaniem i usiadłam na naszej ławce. Chyba mogę ją tak nazwać.
- Andrea? - Jęknęłam.
 Chłopak szybko usiadł koło mnie i obrócił się w moją stronę. Podniósł jedną brew do góry, a na jego twarzy gościł jeden wielki pytajnik.
- Zimno mi. - Szepnęłam.
 Nagle wyraz twarzy blondyna zmienił się diametralnie. Zdezorientowanie zastąpił chytry uśmieszek i przebiegłe oczy. Poprawił swoją czuprynę i przybrał pozę tak zwanego lovelasa.
- Wiesz... chyba mógłbym się ogrzać... - Wymruczał.
 Zmierzyłam go kpiącym wzrokiem od stóp do głowy.  Przyłożyłam mu swoją dłoń do jego czoła i cicho syknęłam.
- Uuuu...masz gorączkę...bredzisz! - Krzyknęłam i głośno się zaśmiałam. - Myślałam o tym, abyśmy poszli do mojego domu. Poznasz moją rodzinę i w ogóle. - Dodałam.
- Wow, już po pierwszej randce zapraszasz faceta do domu? Szybka jesteś. - Wyszczerzył się najszerzej jak mógł i stanął na nogi.
 Puściłam jego uwagę mimo uszu i złapałam go za rękę. Pociągnęłam go z całej siły, aż w końcu niebieskooki ruszył. Ślamazarnie, ale ruszył. Prowadziłam go przez wszystkie ulice i uliczki. Po drodze, Andrea opowiedział mi o sobie. Dowiedziałam się, że pracuję jako stażysta w sklepie z atrybutami sportowymi i mieszka sam. Pochodzi z Leeds, jego ojciec jest jakąś szychą w tamtym mieście. On chciał jednak się usamodzielnić. Muszę przyznać, że zaimponował mi tym. Adi jest ogólnie wspaniałym mężczyzną, jednak jak się okazało, nie tylko z wyglądu.
 W końcu stanęliśmy pod drzwiami mojego domu. Nie puszczając jego ręki, weszliśmy do budynku. Zdjęłam buty i płaszcz i to samo kazałam zrobić mojemu towarzyszowi. Znów jego dłoń ścisnęła moją i po cichu wkroczyliśmy do salonu. To co zobaczyłam znów mnie trochę zabolało. Moja mama przytulona do Harry'ego na kanapie, a na ich kolanach siedziała Rose. Oglądali jakiś film. Wiem, że powinnam się cieszyć, jednak było odwrotnie. Ale teraz przynajmniej coś zrozumiałam. Zrozumiałam, że wszyscy są szczęśliwi. Wszyscy oprócz mnie. A ja chcę to zniszczyć, przez swoją durną miłość. Jestem beznadziejna.
- Witajcie. - Zwróciłam na nas uwagę.
 Trzy pary oczu odwróciły swój wzrok na nas. Siostra migiem zeskoczyła z kolan i podbiegła do nas. Uroczo wyglądała w czerwonej sukieneczce i małych balerinach z kokardką na środku. Chwyciła mnie mocno za dłoń i szeroko się uśmiechnęła.
- Alex ma chłopaka! - Wywrzeszczała, na co zgromiłam ją wzrokiem.
- To nie jest mój chłopak. - Mruknęłam.
- To czemu trzymacie się za ręce? - Śmiesznie przymrużyła oczy.
 Odruchowo skierowałam swoje oczy na nasze splecione palce. Uśmiechnęłam się do chłopaka i wprowadziłam w głąb pomieszczenia. Usiedliśmy razem na wielkim fotelu.
- To jest właśnie Andrea. - Przedstawiłam chłopaka.
 Moja rodzicielka miło się do niego uśmiechnęła. Widać, że od razu go polubiła, co jest mi jak najbardziej na rękę. Natomiast Styles zmierzył go gniewnym wzrokiem i założył rękę na rękę. Widziałam jak napina wszystkie mięśnie, jakby był gotowy do ataku, lub obrony. Adi nie pozostał mu dłużny i posłał mu kpiącą minę. Czy oni zgłupieli? Chyba się nie polubią...

~*~

- Ile ty masz właściwie lat, Andrea? - Zapytał Hazza mojego przyjaciela.
 Blondyn spojrzał na niego zaskoczony. No tak, nie dziwię mu się. W końcu szanownym Pan Styles odezwał się dziś pierwszy raz od naszego przyjścia. Przez cały czas, siedział jak gotowy do ataku, obrażony na wszystko i wszystkich. Owszem, może i mi odpowiadała jego zazdrość, choć nawet nie mam pewności, że to z mojego powodu tak się zachowuję. Jednak wolałam żyć w swoim kolorowym świecie, widzieć wszystko przez pryzmat marzeń i myśleć, że po mimo wszystko chłopak z burzą loków na głowie coś do mnie czuję.
- Mam dwadzieścia dwa lata. - Odpowiedział w miarę grzecznie niebieskooki.
- Dwadzieścia dwa lata? Nie jesteś za stary dla Alex? - Naskoczył na niego Kędzierzawy.
- Harry! - Oburzyłam się, ale obaj zignorowali moją uwagę.
- Jej to raczej nie przeszkadza. - Mruknął i posłał mu wymuszony uśmiech.
- A może mi przeszkadza? - Brunet nie dawał za wygraną.
- A co? Zazdrosny?
- Ja? Mam narzeczoną!
 Dobra, teraz to już na serio przegięli. Najbardziej dziwi mnie zachowanie mojej mamy. Nic się nie odzywa, niczego się nie domyśla. Wygląda jakby ta rozmowa ją śmieszyła. Ja chyba nigdy jej nie zrozumiem.
- Dość. - Zarządziłam głosem nie znoszącym sprzeciwu i pociągnęłam Adi'ego za rękę.
 Siłą wprowadziłam go do mojego pokoju i zamknęłam drzwi na klucz. Nabuzowana usiadłam na parapecie i zaczęłam pusto wgapiać się w krajobraz za oknem. Pierwsze oznaki wiosny można było już zauważyć. Pączki liści na ciemnych gałęziach drzew rzucały się przechodnią w oczy, a trawa znów zieleniała. Nie lubię zimy, dlatego się cieszę.
- Alex, przepraszam. - Usłyszałam skruszony, męski głos tuż przy swoim uchu.
 Zignorowałam jego przeprosiny i po cichu rozpoczęłam nucenie Cold as You.

Oh, what a shame, what a rainy ending given to a perfect day
Just walk awalk, ain't to use defending words that you will 
never say
And now that I'm sitting here thinking it through 
I've never been anywhere cold as you

- Alex, powiedz coś. - Ponowił próbę.
 Znudzona odwróciłam twarz w jego stronę i spojrzałam mu w oczy. Mówiłam już, że ma piękne oczy? Tak? Trudno, powtórzę. Ma piękne, niebieskie oczy. Jak niebo, w słoneczny dzień. Lecz pomimo wszystko, Harry ma piękniejsze. Zielone... jak liście w lesie po deszczu.
- Przecież ja cały czas coś mówię. - Szepnęłam w jego usta.
- Jeszcze raz, przepraszam. Ja może już pójdę. - Posłał mi smutny uśmiech i wyszedł z pokoju.
 Trochę szkoda mi się do zrobiło. Choć z drugiej strony, należało mu się.
 Zeskoczyłam z siedziska i odgarnęłam włosy za ucho. Bardzo wolnym krokiem wyszłam z pomieszczenia. Skręciłam w prawo na korytarzu. Chciałam iść do łazienki, lecz przed samymi drzwiami ktoś mnie pociągnął za ramię i wepchnął do niej.

You never did give a damn thing honey but I cried, cried for

you

 Znów zobaczyłam bruneta. Teraz jednak był rozluźniony i smutny. Jego kąciki ust nie przedstawiały chytrego uśmieszku, lecz były zwrócone ku dole. Chciałam spojrzeć mu w oczy, jednak on skutecznie unikał mojego wzroku.

- Przepraszam. - Powiedział cichutko, tak że prawie nie usłyszałam.

 Przez chwilę stałam ja słup soli. Nie wiedziałam co mam powiedzieć, jak się zachować. Wiem tylko, że gniew kłębił się we mnie z zawrotną siłą. Miałam wrażenie, że zaraz wybuchnę jak bomba atomowa.

-Czemu wy mnie wszyscy przepraszacie? - Zapytałam w miarę spokojnie. - Jakbyście myśleli, to byście nie musieli przepraszać! O czym ty myślałeś? I co ty się tak niego uczepiłeś? Ty możesz obmacywać się na blacie z moją mamą, a ja co? Nie mogę się z facetem spotkać? 

 Widać było, że Styles'a zamurowało. Sama się zdziwiłam, ze słów które wypadły z moich ust. Ale nie mogłam tego wszystkiego dalej w sobie kłębić. Uczucia niszczyły mnie z każdą kolejną sekundą. To za dużo jak dla mnie.

- Możesz, ale nie z nim. On Cię skrzywdzi. - Szepnął przejęty i się nade mną pochylił. Odruchowo zrobiłam krok do tyłu.

- Skąd ty możesz to wiedzieć? 

 Chłopak wziął głęboki wdech i ze świstem wypuścił powietrze. Złapał się dłońmi za głowę i mocno zacisnął powieki. Wyglądał jak w transie.

- Po prostu to wiem. - Wycedził przez zęby, nadal nie otwierając oczu.

 W tej chwili, jedyne co czułam, to nienawiść. Nienawidziłam go i kochałam jednocześnie. Niezły paradoks, prawda?

 Zdeterminowana podeszłam do mężczyzny i chwyciłam jego policzki w moje delikatne dłonie. Kędzierzawy zdziwiony uniósł powieki do góry. Złapałam z nim kontakt wzrokowy. Harry przysunął się do mnie jeszcze bardziej, jakby chciał mnie pocałować, lecz ja położyłam wskazujący palec na jego ustach.

- Nic nie wiesz. I nikt mnie nie skrzywdzi bardziej, niż ty już to zrobiłeś. - To ostatnie, prawie niesłyszalne słowa, które wydobyły się z moich ust.

 Wyszłam z łazienki i zostawiłam osłupiałego Styles'a samego z własnymi myślami.

And I know you wouldn't have told nobody if I died, died for

you

~*~

Oto długo wyczekiwany rozdział 7! Wiem, jest do dupy, ale chciałam coś napisać. Przypominam o rozdziale drugim na moim drugim blogu :)

I chcę podziękować za 50 000 wejść! Mam wielkiego smajla na twarzy ♥

Założyłam ask'a postaci. Chyba wiele z Was już z niego skorzystało, ponieważ od wczoraj wieczora odpowiedziałam na 660 pytań i jeszcze mam ileś w archiwum :D Ale złoiliście Hazze! Biedny, już nie wie, co ma powiedzieć :D A kto jeszcze nie skorzystał, to zapraszam na ASK'A :)

Komentarz od osoby, która przeczytała rozdział = Mocny, pokrzepiający kop w tyłek 

Kocham Was! ♥

~Andżelika