Rozdział Szósty (Część Druga)

 Czy mi się zdawało, czy oni pogłębili pocałunek? Jak zaraz coś nie zrobię, to będę mieć porno na żywo. 

 Pogoda dziś wyjątkowo nas rozpieszczała. Złociste słońce rzucało swoje gorące promienie na Londyn. Drzewa powoli przygotowują się do wiosny i mogę przysiąc, że słyszałam dziś pieśń ptaków.
 Wyszłam z swojej sypialni i skierowałam się schodami na dół. Po domu roznosił się śliczny zapach gofrów. Z wielkim uśmiechem na ustach weszłam do kuchni, jednak to co zobaczyłam sprawiło, że moje kąciki ust z każdą sekundą wędrowały ku dołowi. Moja półgoła mama siedziała na blacie kuchennym z szeroko rozłożonymi nogami. Pomiędzy nimi stał Harry w samych bokserkach i namiętnie całował kobietę. Jego dłonie z zawrotną prędkością głaskały uda i pośladki rodzicielki. Z kolei na jego plecach, można było zauważyć podłużne, czerwone szramy spowodowane paznokciami. Mogę się domyślać kto mu to zrobił i podczas jakiego wydarzenia.
 Spuściłam głowę i ukryłam ją w moich blond włosach. Jedna słona kropla bezwładnie kapnęła na jasne płytki. Szybko zamknęłam oczy, aby nie dopuścić do urojenia kolejnych oznak słabości. Zacisnęłam mocno pięści, wbijając sobie tym samy palce w skórę. Muszę przyznać, że ból był przyjemny. Chyba po prostu zdążyłam się do niego przyzwyczaić.
 Uchyliłam powieki i wymusiłam wielki uśmiech. Przybrałam naturalną pozę i jak gdyby nigdy nic, weszłam w głąb pomieszczenia. Odchyliłam krzesło, specjalnie starając się jak najgłośniej szurać, aby w końcu zwrócili na mnie uwagę. Na marne. Czy mi się zdawało, czy oni pogłębili pocałunek? Jak zaraz coś nie zrobię, to będę mieć porno na żywo.
- Ja tu jestem! - Wydarłam się na cały głos.
 Para w mgnieniu oka odskoczyła od siebie, jak poparzona. Oboje spojrzeli na mnie zdezorientowani i głośno przełknęli ślinę. Styles podciągnął bokserki, które troszkę mu zjechały. Same mu zjechały. Nikt, ale to nikt im w tym nie pomógł. A skąd. Mam nadzieję, że czujecie ten sarkazm.
- Od kiedy tutaj jesteś? - Zapytała kobieta, nerwowo poprawiając włosy.
 Zlustrowałam ją od gołych stóp aż po głowę. Miała na sobie tylko za dużą koszulkę. I mogę przysiąc, że to jest męska koszulka. Jej ciemna fryzura była potargana, a każdy włos sterczał w inną stronę. Ciekawe, kto pomógł im doprowadzić się do takiego stanu? Nie żebym coś sugerowała, ale uważam, że mogła być to pewna męska ręka. Ależ oczywiście, to tylko moje przypuszczenia. Ja nic nie wiem. Nic a nic.
 Z nieukrywanym niesmakiem mlasnęłam i zarzuciłam moje złociste pasma za ramię. Podparłam podbródek na złączonych dłoniach i podniosłam jeden kącik ust ku górze. Przez parę sekund błądziłam znudzonym wzrokiem po suficie. W pewnej chwili głośno westchnęłam i założyłam dolną wargę na górną.
- Wystarczająco, aby się napatrzeć na coś, na co z pewnością nie miałam najmniejszej ochoty. - Mruknęłam.
 Widziałam zawstydzony wzrok moich towarzyszy, co mnie szczerze śmieszyło. Każdy z nich w skupieniu wpatrywał się w jakże to ciekawą podłogę.
- Dobra, dobra. Ja idę na miasto, a wy róbcie co chcecie. - Rzuciłam w pewnej chwili i wstałam od stołu.
 Niestety po fakcie, zorientowałam się, co powiedziałam. Mogłam się ugryźć w język, jednak ja jak zawsze musiałam palnąć coś, co bym żałowała. Mianowicie, słowa róbcie co chcecie nie było na miejscu z mojej perspektywy. Mam nadzieję, że nie wezmą sobie tych słów do serca.

~*~

 Może śniadanie w Nandos nie należy do najpożywniejszych, ale przynajmniej nie jestem głodna. Po wyjściu z lokalu postanowiłam, że pójdę na spacer. Moje nogi przyniosły mnie tu - do parku. Podeszłam do pierwszej lepszej ławki i usiadłam. Włożyłam dłonie do kieszeni płaszcza i przymknęłam powieki. Wystawiłam twarz na wprost do cieplutkiego słoneczka. Czułam jak przyjemne promienie słońca delikatnie muskały moją skórę. W tym samym czasie, zimny powiew zimy lekko otulał moje zaróżowiałe policzki i czerwony nos. Wspaniałe uczycie.

- To moja ławka. - Usłyszałam melodyjny, męski głos tuż nad moim uchem.
 Wystraszona, wzdrygnęłam się i o mało nie spadłam z ławki. Z wyrzutem spojrzałam na chłopaka, który stał nade mną i z wymalowanym rozbawieniem na twarzy, dokładnie lustrując mnie wzrokiem.
- Wiesz... - Zaczęłam dość nie przyjemnym tonem. - Ta ławka nigdzie nie jest podpisana, więc takie bajeczki to możesz wciskać jakieś innej idiotce.
- Przychodzę tu codziennie, więc mogę nazwać tę ławkę moją. - Odpowiedział i bezczelnie wepchnął się koło mnie.
 Obróciłam głowę w stronę nieznajomego. Mam nadzieję, że na mojej twarzy była wymalowana wystarczająca irytacja, aby zostawił mnie w spokoju.
- A ja przychodzę codziennie do TESCO, a jakoś nie jestem właścicielką. - Odrzekłam z przekąsem.
 Usłyszałam jego cichy śmiech. Czy on właśnie śmiał śmiać się z mojej zacnej osoby? Gdyby wzrok mógł zabijać, wkurzający blondyn już dawno leżałby na środku chodnika w kałuży krwi.
- Zamierzasz dalej się kłócić, czy dasz w końcu spokój? - Jego głowa również obróciła się w moją stronę, przez co byłam zmuszona patrzeć w jego błękitne oczy. Swoją drogą, bardzo ładne oczy.
- To ty zacząłeś. - Oburknęłam.
 Niespodziewanie niebieskooki objął mnie ramieniem i mocno przycisnął do swojej pachy. Zaskoczona, na początku nie mogłam się ruszyć, lecz po chwili wyrwałam mu się i z oburzeniem poprawiałam swój zmierzwiony, czarny płaszcz.
- Też Cię kocham. Już widzę przed nami długą znajomość. - Gestem ręki wskazał w niebo, jak to robią w filmach. Z głupkowatą miną zaczęłam wpatrywać się jak debilka we wskazanym przez niego kierunku, z kretyńską nadzieją, że zobaczę tam naszą przyszłość, a nie chmury. - Tak właściwie, to jestem Andrea. Ale przyjaciele mówią na mnie Adi. - Dodał szybko i z szerokim uśmiechem zaczął mi się przypatrywać.
- Alex. - Mruknęłam.
- Alex? Moja była dziewczyna miała na imię Alex. - Odpowiedział, trochę mniej wesołym tonem.
- Nie wyszło wam? - Zapytałam opiekuńczym tonem.
- Nie. Okazała się lesbijką.
  Po jego słowach powoli zamknęłam oczy i z całej siły pacnęłam się z otwartej dłoni w czoło. Znacie może ten moment, kiedy ktoś wkurza Was z całej siły ale jednocześnie bawi i nie chcecie się z nią rozstać? Tak? To przynajmniej wiecie jak ja czuję się w tej chwili.
- Dobra, ten temat mnie przytłacza. Zmieńmy go! Ładna dziś pogoda, nieprawdaż? - Szybko wyrecytował i spojrzał na mnie wyczekującym wzrokiem.
 Ślimaczym tonem zaczęłam rozglądać się na cztery strony świata. Kiedy to zrobiłam, spojrzałam w górę i w dół. Na koniec znów obróciłam się w kierunku Adi'ego i pokiwałam głową na nie. 
- Yyyyyy! - Zabrzęczał z śmiesznie przymrużonymi oczami. - Zła odpowiedź.
 Zaśmiałam się cicho na jego słowa i pokręciłam głową z politowaniem. Wyciągnęłam komórkę z kieszeni i odblokowałam klawiaturę. 3.17 p.m Kiedy ten czas tak szybko minął?
- Ja już muszę iść. - Powiedziałam.
 Towarzysz udał zdruzgotaną minę, na co znów się zaśmiałam.
- Oh, czcigodna Pani. Ofiaruj mi chociaż swój numer. - Jęknął.
- Nie zasłużyłeś sobie. - Odpowiedziałam ze śmiertelną powagą.
- Nie, ja na serio mówię. Dawaj numer, raz dwa! - Zarządził.
 Zauważyłam wypuklenie spowodowane komórką w jego ciemnych rurkach. Sięgnęłam we wcześniej wspomniane miejsce, co po sekundzie pożałowałam, ponieważ moja dłoń zaklinowała się.
- Uuuu. Macanko już na pierwszym spotkaniu? - Poruszył śmiesznie brwiami.
 W końcu udało mi się wyjąć małe urządzenie z materiału. Szybko wystukałam na klawiaturze znany mi ciąg cyfr i podałam własność właścicielowi. Wstałam z ławki i skierowałam się w stronę powrotną.
- Spodziewaj się telefonu! - Usłyszałam jeszcze głos za mną.
 Delikatny uśmiech znów wkradł się na moją twarz. Pokiwałam lekko głową i dalej szłam przed siebie.

~*~

- Gdzieś ty tyle była? - Powitał mnie niski, zachrypnięty głos na wejściu. 

 Powiesiłam płaszcz na wieszaku i ściągnęłam buty. Weszłam do salonu i moim oczom ukazał się Harry i moja mama, mocno wtuleni w siebie na kanapie, przed telewizorem. Spróbowałam zignorować ten palący moje serce widok i spuściłam wzrok.

- W parku. - Odpowiedziałam, przyciszonym głosem. 

 Niepewnie usiadłam na fotelu, tuż koło pary. Złączyłam dłonie i zaczęłam bawić się swoimi palcami.

- Sama? - Posłała mi zdziwione spojrzenie rodzicielka. 

- Nie, z kolegą. - Mruknęłam, nie zaprzestając czynności.

 Kątem oka zauważyłam, że na słowo kolega Styles gwałtownie się wyprostował i napiął mięśnie ciała. Kobieta, zaniepokojona pogłaskała go po policzku, lecz ten nie zmienił pozycji. Przyznam, że satysfakcjonowała mnie jego reakcja. Oczywiście, wątpię aby było to koniecznie spowodowane moimi słowami, jednak chciałam żyć w złudnym świecie.

- Kolegą? To dobrze, może w końcu sobie kogoś znajdziesz. - Ucieszyła się mama. 

 Poczułam łaskoczące wibrowanie w kieszeni. Szybko sięgnęłam po telefon i zobaczyłam wiadomość od nieznajomego numeru.

Co powiesz na spotkanie? Jutro, 1.00 p.m, to samo miejsce co dziś?

Andrea xox

 Szeroki uśmiech wstąpił na moją twarz. Szybko wystukałam odpowiedź.

Jasne xx

- To od tego całego kolegi? - Spytał z wyczuwalnym obrzydzeniem Hazza. 

 Spojrzałam na niego radośnie i energicznie pokiwałam głową. 

- Tak, to od niego. Idę jutro się z nim spotkać. - Powiedziałam i schowałam urządzenie.

- Nigdzie nie idziesz. - Warknął.

 Podniosłam głowę znad spodni i posłałam mu zaskoczony wyraz. Chłopak siedział cały spięty z zaciśniętymi dłońmi w pięść.

- Idę. - Syknęłam.

- Nie ma mowy. 

- Nie obchodzi mnie twoje zdanie. - Nie dawałam za wygraną.

- Zakazuję Ci, rozumiesz? - Wycedził, powoli przez zęby.

- Nie masz prawa, jesteś tylko o dwa lata starszy. 

- Harry, daj spokój. - Wtrąciła swoje trzy grosze brunetka, co przeważyło szalę na moją stronę.

 Ostatnie co widziałam, to wściekłe oczy mężczyzny i zacięty wyraz twarzy. Potem wstał i wyszedł z pokoju.

~*~

 Witam Was po raz kolejny ze świeżutkim rozdziałem! Mam nadzieję, że spodoba Wam się taki obrót spaw i ogólnie postać Adi'ego. Mnie osobiście, podoba się to ^^ 

Chcę Was prosić, abyście zajrzeli na mojego drugiego bloga gdzie jest już rozdział pierwszy :)

Przepraszam, jeśli kiedykolwiek byłam dla kogoś mniej przyjemna na ask'u ale spróbujcie mnie zrozumieć. Ciągłe ponaglanie może troszkę wyprowadzić z równowagi, szczególnie jak ktoś ślęczy nade mną i wciąż pogania. Albo kiedy odpowiadam na to samo pytanie "Kiedy będzie rozdział?" milion razy, choć można przeczytać odpowiedź na to pytanie pod spodem. 

 Pamiętajcie o nowym motto :D A mianowicie: 

Każdy komentarz od osoby, która przeczytała rozdział = Pokrzepiający, mocny kop w tyłek ^^

Kocham Was ♥

~Andżelika