Rozdział Piąty (Część Druga)

 Sto punktów dodatnich dla osoby za drzwiami, minus tysiąc dla mojego IQ. 

Moje ciężkie powieki powoli się otworzyły. Obraz, który mi się ukazał wprawił mnie w niemałe zdziwienie. Twarz Harry'ego znajdowała się parę centymetrów ode mnie. Jego usta było słodziutko rozwarte, przez co oddech chłopaka delikatnie pieścił mój podbródek. Zamiast wstać z łóżka, jak normalny człowiek po przebudzeniu, ja wolałam przyglądać się Styles'owi z subtelnym uśmiechem. Co ja bym dała aby mieć taki widok każdego ranka. I pomyśleć, że moja mama ma to bez przeszkód. Może w takiej chwili bez żadnych oporów tak po prostu go pocałować, wtulić się w niego. Ciekawe jakby to było, gdybym to ja pierwsza poznałam Hazze? Na podpisywaniu płyt, spojrzałabym mu w oczy i co? Zapewne nic. Byłabym kolejną directioner. Czyli jak widać, nigdy nie był mi pisany.

 Nagle ujrzałam zielone tęczówki osoby leżącej na przeciwko mnie. Szeroki uśmiech wstąpił na twarz Kędzierzawego, a ja spaliłam tak zwanego buraka. Chciałam szybko wstać, lecz uniemożliwiła mi to ręka Loczka na moim biodrze. Swoją drogą, nawet nie zdawałam sobie sprawy, że się tam znajduje.

- Zostań. - Szepnął zachrypniętym głosem. 

 Gdybym stała, mogę się założyć, że moje nogi najnormalniej w świecie by zmiękły i odmówiły jakiegokolwiek posłuszeństwa. 

- Nie. - Mruknęłam i znów zaczęłam się wyrywać. 

 Silne ramiona chłopaka objęły mnie z siłą anakondy i zmusiły do posłuszeństwa. Zrezygnowana, poddałam się. Harry mocniej przyciągnął mnie do siebie tak, że stykaliśmy się nosami. 

- Dlaczego chciałaś odejść? - Powiedział. 

 Spojrzałam mu w oczy i na chwilę straciłam mowę. Jego źrenice były powiększone, a kolor zdawał się jeszcze soczystszy.

- Długo nie śpisz? - Skutecznie zignorowałam jego pytanie.

- Wystarczająco, aby wyczuć, że mi się przyglądasz. - Kąciki jego ust powędrowały ku górze, a w policzkach ukazały się kochane przeze mnie dołeczki.

 Znów poczułam jak ciepło zalewa moją twarz. Pewnie byłam już cała czerwona. 

 Usłyszałam melodyjny śmiech, tuż przy moich ustach. Mój wzrok był pełen wyrzutu, co go jeszcze bardziej rozbawiło. 

- Jesteś słodka. - Powiedział ściszonym głosem. 

 Chciałam odpowiedzieć Ty bardziej jednak dobrze wiem, że to byłby ostateczny gwóźdź do mojej trumny, którą skutecznie sobie od dłuższego czasu buduję. 

Wyraz jego oczu zmienił się diametralnie. Teraz malowała się tam czysta czułość, o której marzyłam od dłuższego czasu.  Nasze twarzy zaczęły się do siebie powoli zbliżać. Nasza przestrzeń osobista już dawno została złamana, lecz i mi, i jemu ani trochę to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie. Znów pokazuję swoją słabą stronę i pragnę tej chwili kiedy będziemy pieścić swoje usta nawzajem. Czułam jego przyśpieszony oddech na swojej skórze. Moje serce zdawało się bić w rytm jakieś romantycznej ballady, z tą różnicą, że milion razy szybciej. Suche wargi dotknęły się koniuszkami. Rozwarłam je w tym samym momencie co mój towarzysz. Języki same się wysunęły i z niepohamowaną chęcią dążyły w swoim kierunku. Lekkie muśnięcie, sekunda ekstazy i moja czerwona lampka zaalarmowała. 

 Szybko odskoczyłam od mężczyzny i wprost wybiegłam z łóżka. Zamknęłam się w łazience i próbowałam wyrzucić z głowy obraz przerwanej przyszłości. Wykonałam poranną toaletę i stanęłam przed wielkim lustrem. Rozejrzałam się dookoła siebie i zaczęłam przeklinać mój idiotyzm. Nie wzięłam ubrań. Sto punktów dodatnich dla osoby za drzwiami, minus tysiąc dla mojego IQ. 

 Ścisnęłam jeszcze bardziej ręcznik i niepewnie przekręciłam kluczyk w drzwiach. Chwyciłam za klamkę i powoli wyszłam z pomieszczenia. Na szczęście w pokoju nikogo nie było. Swobodnie podeszłam do szafy i wybrałam z niej ubrania. Kiedy byłam już całkowicie gotowa, zeszłam na dół. Po domu roznosił się piękny zapach naleśników. Chciałam wejść do kuchni, lecz przed framugą poczułam mocny ucisk w ramieniu. Sprawca pociągnął mnie za kończynę i wprowadził do...spiżarni? Ktoś zapalił światło i ukazał mi się w pełnej okazałości. 

- I co, co, co? - Myślałam, że pypcia dostanie. 

- A co ma być? - Mruknęłam i chciałam wyjść, lecz Tomlinson skutecznie uniemożliwił mi ten manewr.

- No jak to co? Będą z tego dzieci? - Powiedział podekscytowany. 

 Spojrzałam na niego jak na idiotę, którym w stu procentach był. 

- Albo mi powiesz po co mnie tu zatargałeś i wyjaśnisz mi swoje durne odzywki, albo zacznę krzyczeć. - Ostrzegłam. 

 Chłopak przeciągle westchnął i odgarnął włosy do tyłu. Jego twarz przybrała wyraz męczennika.

- No bo spałaś razem z Harry'm, prawda? - Zapytał, na co przytaknęłam. Lekki uśmiech mimowolnie wkradł się na moje usta, przypominając sobie dzisiejszy poranek. - Więc jestem ciekawy, czy znowu wy coś ten tego. - Głos Louis'a wyrwał mnie z przyjemnego transu. 

 Przez pewną chwilę nie wiedziałam co ma na myśli przez słowa ten tego, ale kiedy tylko wpadłam na odpowiedź jego rebusu pokiwałam szybko głową, dając mu przeczący sygnał.

- Loueh, to już zakończone... - Szepnęłam i wbiłam swój wzrok w moje pastelowe baleriny. 

- Co? - Usłyszałam jego zdziwiony głos.

- On się żeni. I to z moją mamą. Nie mogę im przeszkadzać. - Powiedziałam.

 Podniosłam głowę i zobaczyłam bruneta z rękami na twarzy. Minutę stał w tej pozycji wypatrując wzrokiem w dal.

- Ja pierdziele...nie wiedziałem, że z niego taki gówniarz. Przecież on jej do cholery nie kocha! - Warknął. 

- Jak widać kocha, a nam nic do tego. Niech będzie szczęśliwy. 

- Nie, nie kocha. Zbyt dobrze go znam. Ale ty też nie jesteś bez winy. Czujesz coś do tego kretyna, jednak nic nie robisz w jego kierunku. - Jego ton dalej nie należał do najprzyjemniejszych. 

 Obróciłam się na pięcie i otworzyłam drzwi. Znów jego dłoń wylądowała na mojej. Przechyliłam lekko głowę w jego stronę.

- Kochasz go? - Wycedził.

 Wyrwałam się z jego uścisku i wyszłam na korytarz. Nie twoja sprawa Tomlinson. 

~*~

- Megan? - Szepnęłam do słuchawki zdruzgotanym głosem.

 Stałam na emocjonalnej krawędzi. Milimetry dzieliły mnie od otchłani rozpaczy i żalu. Moje oczy były pełne słonych kropelek, które tylko czekały aby wydostać się na powierzchnie.

- Alex! Jak dobrze Cię słyszeć! - Uradowany głos dziewczyny dobiegł moich uszu.

- Ciebie też... - Mruknęłam.

- Wszystko dobrze, kochana? 

 Odwróciłam wzrok na obraz za oknem. Chciałam zobaczyć tam odpowiedź, lecz w zamian dostałam widok  szarych chmur i płatków śniegu.

- Nie. Zaręczyli się. Przyjeżdżając tu, nie zdawałam sobie sprawy jak to będzie trudne. I choć jestem tu od niedawna, to sytuacja już mnie przerasta. Chcę zachować do niego dystans, jednak trudno jest to uczynić, kiedy los stwarza same nasze bliskie sytuacje. Chciałam zacząć wszystko od początku, usunąć się, a tym czasem już jeden raz się z nim całowałam i do jednego pocałunku nie doszło. Jestem bezsilna. Nie potrafię mu się oprzeć. A wiesz dlaczego? Bo go kocham. Próbowałam wyobrazić sobie przyszłość bez niego i nawet mi się udało, lecz tylko na sekundę. Po ujrzeniu jego osoby, nie potrafię tak po prostu tłumić w sobie tego uczucia. Kiedy widzę, jak całuję się z moją mamą...rozrywa mnie od środka. Mam ochotę zabić własną rodzicielkę. Rozumiesz? Własną mamę! To jest chore. Megan, proszę...powiedz mi dlaczego to musi być tak trudne. - Wydusiłam prawie na jednym wdechu. 

 Przez chwilę słyszałam tylko ciszę. Na szczęście zaraz głośne westchnięcie zaszumiało po drugiej stronie.

- Alex...nie powiem Ci, że to minie. Czas, to twój przyjaciel na teraźniejszość. Tylko on może Ci pomóc. Musisz nauczyć się żyć bez Harry'ego. Wiem, że to będzie trudne, ale musisz spróbować. Najważniejsze, to abyś nie wchodziła w sytuacje pocałunków. Wyjechałaś aby nie robić błędów, a tym czasem teraz je powtarzasz. On jest błędem. Pamiętaj, błędy są złe. 

- Ale ja kocham ten błąd... - Poczułam jak pierwsza samotna łza spływa po moim policzku.

- To co ty czujesz, nie jest teraz ważne. Jeśli okaże się, że to tylko zauroczenie, którego nie potrafisz rozróżnić, to nie dość, że zniszczysz sobie życie, to jeszcze dotknie to twoich bliskich. 

- Ale to nie zauroczenie. Ja kocham ten błąd. Kocham... - Szepnęłam, lecz w odpowiedzi dostałam dźwięk przerwanego połączenia. 

Miłość - Uczucie skierowane do osoby połączone z pragnieniem dobra i szczęścia. (...) Miłość daję zadowolenie i umożliwia samorealizację dzięki obecności drugiego człowieka. 

Kocham. Ja naprawdę kocham, całym sercem. Kocham, choć nie powinnam. O ironio, losie bezuczuciowy z sercem skamieniałym - Co jeszcze mi zgotujesz? 

Miłość, to najcenniejszy dar od Boga. Otwiera przed nami wielkie wrota radości, daję klucz do szczęścia. A pasującym zamkiem jest tylko i wyłącznie serce ukochanego. 

(Cytat mojego autorstwa - zakaz kopiowania) 

Szkoda tylko, że razem z tym darem, Bóg nie dał mi Harry'ego do kompletu. Wtedy mogłabym podziękować. A w tej sytuacji, jedyne co mogę zrobić, to złożyć reklamacje. 

~*~

 Wiem, że krótkie, jednak i tak pisałam go stosunkowo długo. Za wszelką cenę chciałam coś napisać, jednak nie wiem czy efekt jest pozytywny. 

Chciałabym zrobić małą dedykacje dla mojej drugiej przyjaciółki - Weroniki ♥

Chciałabym również pozdrowić trzy koleżanki mojej ukochanej twitterowej znajomej - dziewczynie, która wykonała szablon na tego bloga i z którą wprost uwielbiam pisać (♥) - Pozdrowienia dla Kasi, Julki i Natalii! Bardzo mi miło, że czytacie mojego bloga :) 

Dziękuje za wszystkie komentarze, które motywują mnie do dalszego pisania. I proszę was, komentujcie! Pamiętajcie: 

Każdy komentarz od osoby, która przeczytała rozdział = Pokrzepiający mocny kop w tyłek 

Mam nadzieję, że mnie mocno skopiecie! 

P.S - Nie dotyczy Ciebie Olka, bo ty znając życie, będziesz chciała mnie skopać w realu xd

P.S razy dwa - Jest 6.16 kiedy kończę tego posta, więc nie wiem czy mówić Wam dobranoc, czy dzień dobry...

Kocham Was x

~Andżelika