Rozdział Jedenasty

Trzeba kłamać, aby robić, to na co ma się ochotę.

- Co do cholery? - Usłyszałam przerażony głos z kąta pokoju.

 Podniosłam swoje powieki i zdezorientowana rozejrzałam się po pomieszczeniu. W progu drzwi, stał Lou z szeroko otartymi oczami i rozdziawionymi ustami. Na początku nie wiedziałam o co mu chodzi, lecz kiedy zobaczyłam moje i Harry'ego ubrania, porozrzucane po całym pokoju, zdałam sobie sprawę, czemu Tomlinson jest taki zdziwiony. 

- Lou... - Szepnęłam, lecz nie zdążyłam dokończyć, ponieważ chłopak wybiegł z pokoju. 

 Chwilę wpatrywałam się w drzwi i głośno westchnęłam.

- Harry. - Zaczęłam szturchać lekko Styles'a. 

 Kiedy ten nie reagował na moje wołania, pocałowałam go delikatnie w usta. Po chwili poczułam, jak mężczyzna odwzajemnia pocałunek i mocniej przyciąga do siebie.
- Louis tu był i troszkę zdziwił się widokiem, który tu zastał. - Powiedziałam zmartwiona, kiedy tylko się od siebie oderwaliśmy.
- Czemu? - Zapytał głupkowato.
- Może dlatego, że leżymy tu nadzy? Przytuleni do siebie? A po pokoju, porozrzucane są nasze ubrania? Myślisz, kretynie? - Zaczęłam wymieniać i na koniec, stuknęłam go w czoło.
- Tylko nie kretynie! Jakoś nie widziałem wczoraj, żebyś narzekała, więc nie kretynie. - Powiedział, wymachując mi palcem palcem, przed nosem. - A Tomlinson'em się zajmę. - Dokończył i wyskoczył z łóżka.
 Poszłam w jego ślady i zaraz znajdowałam się w łazience. Po załatwieniu swoich potrzeb i krótkim prysznicu, zdałam sobie sprawę, że nie mam tutaj ubrań. Wymknęłam się z łazienki z zamiarem przedostania się do salonu, nie zauważona. Lecz kiedy tylko otwarłam drzwi, moim oczom ukazały się dwie walizki w tym jedna moja. Wciągnęłam bagaż do sypialni i wybrałam odpowiednie ubrania. Kiedy Harry wyszedł z łazienki, złapaliśmy się za ręce i zeszliśmy na dół. Tak jak myślałam, chłopaki razem z ich dziewczynami byli w kuchni. Jednak teraz, siedzieli jak na baczność w okół stołu a ich miny nie wyrażały nic poza powagą. Nie pewnym krokiem usiadłam przy stole, nie puszczając dłoni Harry'ego. Przez dłuższą chwile siedzieliśmy w ciszy, która zdawała się ciążyć nie tylko mi ale też mojemu kompanowi, ponieważ co parę sekund czułam jak zacieśnia uścisk swojej dłoni na mojej.
- Nie macie nam nic do powiedzenia? Trwacie w kłamstwie, jak zgaduję od dłuższego czasu i teraz nie potraficie przyznać się do błędu? Czy wy chociaż wiecie, co wy robicie? - Zapytał, opanowany Liam, przerywając tym samym panującą w około ciszę.
- Trzeba kłamać, aby robić, to na co ma się ochotę. - Odpowiedziałam pewnym głosem i spojrzałam na chłopaka.
 On również spojrzał na mnie, lecz jego twarz przybrała maskę przerażenia i pogardy. Payne przez minutę dokładnie lustrował wyraz mojej twarzy, ale kiedy nie doszukał się w nim za grosz żartu, westchnął przeciągle. Bezwładnie oparł swoje palce o blat i spuścił głowę. Zdziwiło mnie jego zachowanie.
- Ale nie czyimś kosztem. - Szepnął. - Nie rozumiecie, że tym co robicie ranicie nie tylko Isabel ale i ludzi ze swojego otoczenia?
- Droga do szczęścia jest burzliwa i niestety muszą być ofiary. - Odpowiedziałam ściszonym głosem i wbiłam wzrok w mój pasek od kanarkowych rurek.
- Dobra. Róbcie co chcecie, jednak kiedy będziecie mieli jakieś problemy, to nie podkulajcie ogona i nie przychodźcie do nas. Koniec tematu. - Mruknął i posłał nam blady uśmiech.
 Do końca dnia, przyjaciele starali zachowywać się normalnie, jednak można było wyczuć tą niezręczność w naszych relacjach. Niby wszyscy udawali, że jest ok, lecz w głębi każdy widział, że tak nie jest. Po mimo wszystko nie czuję się winna. Może jestem egoistyczną suką, jednak mnie to nie rusza. W końcu, zawsze muszą być ofiary. Zawsze znajdzie się osoba, której nie będzie się podobało, to co robisz. Dlatego nie zwracam na to uwagi.

~*~

-Wejdziesz do środka? - Zapytałam, kiedy zaparkowaliśmy pod moim domem. 

 Chłopak odwrócił głowę w moją stronę i przybliżył swoją twarz do mojej. Szybko musnął swoimi ustami moje i szeroko się uśmiechnął, ukazując tym samym swoje słodkie dołeczki. 

- Wejdę. - Powiedział i wyskoczył z auta.

 Uczyniłam to samo i stanęłam koło bagażnika. Harry wyjął moją walizkę z pojazdu i zamknął pokrywę. Po chwili znajdowaliśmy się w salonie mojego domu. Postawiłam bagaż w rogu pokoju i uścisnęłam mamę i Rose na powitanie. 

- Alex, Alex! - Zawołała moja siostra za mną, kiedy chciałam wejść do kuchni. Odwróciłam się w jej kierunku i posłałam jej pytające spojrzenie. - A kiedy spędzisz trochę czasu ze mną? - Zrobiła smutną minkę, a mi zrobiło się jej szkoda. 

 Fakt, faktem. Ofiary muszą być, ale do nich pod żadnym pozorem nie może zaliczać się moja siostrzyczka. Mała jest niczemu nie winna. 

- Jutro, cały dzień spędzimy razem, ok? - Zapytałam i szeroko się uśmiechnęłam. 

 Dziewczynka jak usłyszała moje słowa, zaczęła energicznie machać główką a jej włosy latały w nieładzie obok niej. Zawsze miałam dobre relacje z małą. Jednak ostatnio prawie w ogóle nie poświęcam jej czasu. Dużo się zmieniło. Jednak pewne rzeczy muszą wrócić do normy, choć by po to, aby nikt się nie dowiedział o moich wyczynach a przede wszystkim -dla siebie. 

Postanowiliśmy, że oglądniemy wszyscy film. Kreatywne, prawda? Jednak to nie był najlepszy pomysł, ponieważ nudziłam się niemiłosiernie. Nagle poczułam wibracje w kieszeni. Wyciągnęłam telefon. Dziwne...wiadomość od Harry. 

 Otworzyłam sms'a i moim oczom ukazała się następująca treść. 

Mogę spać z tobą? xox

 Kątem oka zerknęłam na Hazze. Nie wzruszona mina. JAK ON  TO KURWA ROBI, JA SIĘ PYTAM?!

Nie.

 Wystukałam krótki ciąg liter i wysłałam. Dokładnie obserwowałam reakcje chłopaka. Powoli wyciągnął urządzenie z kieszeni i jak mniemam, wyświetlił wiadomość. Nikły uśmieszek pojawił się na jego twarzy przez sekundę. Parę ruchów palcami, czuję wibracje w dłoni. 

Dzięki za pozwolenie kochanie. Pamiętaj, aby nie zakładać koszulki. xx

 Odruchowo parsknęłam śmiechem i przerażona spojrzałam na rodzicielkę. Kobieta skarciła mnie wzrokiem i powróciła do oglądania filmu. Na szczęście. 

Tsaa. Pierdol się. =^= (-_-) =^= 

 Wyślij. Teraz to ja usłyszałam jak Harry parska śmiechem. Nowa wiadomość. Nosz, on na serio tak lubi marnować kasę na koncie? Otwórz.

Jak pierdolić, to tylko ciebie! x

 Bardzo śmieszne. Aaaa jeb się Styles! 

~*~

Przepraszam za to, że ten rozdział jest taki do dupy ale piszę go i jest 3:45 i ledwo żyję. Może jednak komuś się spodoba. 

Wiele osób pyta mnie się, skąd pomysł na tego bloga. A więc: Pewnego wieczoru, z nudów, czytam sobie fakty o chłopcach. I trafiam na coś typu R: Harry, czy to prawda, że umawiałeś się z 32 letnią kobietą? H: Co? Ja nic o tym nie wiem... I w mojej pustej główce zaczął się kumulować pomysł na imagine. Tak, imagine. Jednak pisząc ten nieszczęsny imagine.. doszłam do wniosku, że będzie on za długi. I jak troszkę wątku się do tego doda, to będzie całkiem niezła fabuła dla bloga. Jednak, ktoś i tak mi napisał, że jest to oklepane...no cóż. Jak to we wszystkich filmach czy książkach romantycznych. I tak oto powstało to opowiadanie! Bum, tsss, tada! Decyzja na głupa, ponieważ akcja działa się jednego wieczoru :D 

Ferie mi się kończą, co oznacza tylko jedno...ROZDZIAŁY BĘDĄ DODAWANE RZADZIEJ. Próbowałam sobie napisać parę do przodu ale jak tylko widziałam wasze komentarze o nowy rozdział to od razu dodawałam....i nie mam żadnego rozdziału w zanadrzu ._. Mam nadzieję, że zrozumiecie :) 

Kocham Was x

~Andżelika