Rozdział Dwunasty

Bo żadne kłamstwo nie ma aż tak dobrej pamięci! 

Czas leci nieubłaganie. Jestem szczęśliwa jak nigdy dotąd. W końcu czuję się doceniona i kochana. Żyję chwilą, nie przejmuję się jutrem i nie wspominam wczoraj. Niestety, chłopcy podchodzą do mnie i do Harry'ego z dystansem. Nie jest tak jak kiedyś. Nie rozumieją nas. Zayn, Liam i Lou prowadzą szczęśliwe związki, które nikomu nie przeszkadzają i nic nie stoi na drodze ich szczęścia. Niall...uh, Niall ma jedzenie i też jest z nim szczęśliwy. Przynajmniej się nie krzywią, kiedy widzą nas całujących się. Po prostu nie zwracają na to uwagi.

 Wiele osób zapyta dlaczego my nie możemy być normalną parą? Wszystko było by piękne. Harry rozstaje się z moją mamą i jest ze mną. Rodzicielka daję nam błogosławieństwo, bierzemy ślub i mamy liczną gromadkę dzieci. I wszyscy happy. Nie. Nie jest tak. Nawet jak Styles rozstałby się z moją mamą, to i tak musielibyśmy się ukrywać. Inaczej nie miałabym życia. Mama znienawidziłaby mnie i wyrzuciłaby mnie z domu. Cała rodzina odwróciłaby się do mnie plecami a ludzie jak by się dowiedzieli, patrzyliby na mnie z pogardą w oczach. Po za tym...ja...ja naprawdę nie wiem co do niego czuję. Nie wiem czy to miłość. A najważniejsze -nie wiem co on czuję. Możliwe, że jestem naiwną idiotką do której przychodzi jak ma ochotę. Możliwe. Jednak...ja nie potrafiłabym przestać. Nie potrafię mu się oprzeć. On zna moje wszystkie słabe punkty. Co ja pierdole? Kiedy go widzę, moje ciało i psychika staje się samymi słabymi punktami. 

- Alex, mogę Ci się zwierzyć? - Spytała z niespodziewanie mama i usiadła obok mnie, na kanapie. 

 Posłałam jej zachęcający uśmiech i podniosłam jedną brew do góry. 

- Mam wrażenie...że... - Zacięła się i jej oczy wypełniły się łzami.

 Nie powiem, zdziwiła się na ten widok. Musiało się stać coś poważnego, inaczej rodzicielka nie zwierzałaby mi się. Owszem, to nie pierwszy raz ale jak niektórzy zauważyli, nasze relacje uległy minimalnej zmianie.

- Masz wrażenie, że? - Zachęciłam kobietę i poprawiłam się na legowisku.

 Isabel wzięła głęboki wdech i dała upust łzą. Słone krople spłynęły po jej policzkach i kierowały się w stronę dekoltu. Widać, że było jej ciężko o czymś mówić. Nagle spojrzała mi w oczy i chwyciła za ramiona.

- Mam wrażenie, że Harry mnie zdradza. - Powiedziała a ja zamarłam. 

- C-c-co? - Wyjąkałam i odwróciłam wzrok od jej oczu. 

- Nie okazuję mi uczuć, nie chcę ze mną spędzać czasu, spać ze mną, ciągle z kimś sms'uje i ci-

- To nie powody, że Cię zdradza. - Przerwałam wyliczanie kobiecie i wstałam z kanapy. 

 Zaczęłam jak porąbana łazić w kółko, tam i z powrotem ze spuszczoną głową. 

- Może, jednak wolę być ostrożna. Mi na prawdę na nim zależy i byłabym gotowa wybaczyć mu najgorszą zdradę, jeśli by się tylko przyznał. Przepraszam, że zawalam Cię swoimi problemami. Musiałam komuś się wyżalić. I chciałam, żebyś wiedziała o moich przypuszczeniach. W końcu, bardzo się polubiliście, co mnie ogromnie cieszy. - Posłała mi krzywy uśmiech i wstała z siedziska.

 Ocierając błąkające się łzy, weszła do kuchni. Mamo, gdybyś wiedziała jak bardzo go polubiłam, nie byłabyś taka szczęśliwa. Kurwa, co ja mam robić? 

 Harry jest z Gemmą, która przyjechała go odwiedzić, na chłopaków i dziewczyny nie mam co liczyć - sami tak powiedzieli. Cholera. Chociaż...Nicole...

 Szybko wzięłam swój telefon do ręki i wybrałam numer dziewczyny. Jeden sygnał...drugi...

- Cześć Alex. - Usłyszałam pogodny głos dziewczyny.

- Nicole! Proszę, spotkajmy się. - Powiedziałam przyciszonym głosem.

- Ale, że teraz? 

- Już. - Szepnęłam i zakończyłam połączenie. 

~*~

- Alex! Wkopałaś się w bagno i czego ty teraz ode mnie oczekujesz? O twoich znajomościach dowiaduję się z jakiś cholernych czasopism. Ale jak potrzebujesz pomocy, to do mnie jako pierwsze się zwracasz! - Dziewczyna krzyczała, poirytowanym głosem. 

 Skuliłam się jeszcze bardziej i pojedyncza łza spłynęła mi po policzku. Szybko ją otarłam, opuszkiem wskazującego palca i podniosłam oczy na Nicole. 

- Proszę. - Szepnęłam błagającym głosem i poczułam jak moje oczy znów zapełniają się łzami. 

 Przyjaciółka głośno westchnęła i usiadła na przeciwko mnie. Przez chwilę wpatrywała się we mnie w skupieniu, lecz w końcu spuściła wzrok i zaczęła skubać rąbek spódnicy. 

- Nie wiem co masz zrobić. - Zaczęła spokojnym głosem, dalej patrząc w dół. - Co ty chciałaś przez ten idiotyczny romansik osiągnąć? 

 No właśnie. Co ja chciałam przez to osiągnąć? 

- Ja...ja po prostu chciałam być szczęśliwa. - Powiedziałam przyciszonym głosem i skupiłam się na obrazie, na przeciw mnie. 

- Ja wiem, że ludzie często wykorzystywali Cię dla własnych celów. Ja rozumiem, że też chciałaś poczuć się doceniona czy tam szczęśliwa. Ale, Alex! Na miłość boską. Nie możesz swoim szczęściem ranić innych! A tym bardziej swoją mamę, która gotowa jest w każdej chwili, oddać dla ciebie życie! Więc, do jasnej cholery, musisz przestać! - Z każdym kolejnym słowem, jej ton unosił się do góry. 

- To ty przestań! Mówisz jak Liam. - Warknęłam i zaczęłam badać wzrokiem, swoje jakże teraz ciekawe, białe converse. 

- Bo to jest prawda! I ja i Liam, mówimy Ci prawdę! - Znów się uniosła, lecz zaraz dodała, już spokojniej. - No bo nie powiesz, że wszyscy, którzy o tym wiedzą, to popierają? 

- No nie do końca. - Mruknęłam. 

- No widzisz. Więc nie dość, że musisz to zakończyć, to musisz się przyznać Isabel. - Powiedziała, zdecydowanym głosem.

 Popatrzyłam na nią zszokowana, lecz po chwili, mój wzrok zmienił się w przerażony. To najgorsze wyjście z możliwych! Pod żadnym pozorem nie zamierzam tego robić! Ani mi się śni! Nie. 

- Czyś ty oszalała? Nie dość, że mnie kobieta z domu wyrzuci, to jeszcze cała rodzina mnie znienawidzi, jak się dowie! To jest absurdalne wyjście! - Naskoczyłam na nią i posłałam jej kpiący uśmiech. 

- A co? Zamierzasz wciąż bezkarnie okłamywać wszystkich? Kłamstwo ma krótkie nogi, o które wcześniej czy później się potkniesz! Tak czy siak to się wyda! A wiesz dlaczego?! Bo żadne kłamstwo nie ma aż tak dobrej pamięci! - Krzyknęła, zbulwersowana.

 Na jej słowa, wstałam z kanapy i nałożyłam swoją bluzę. Ukryłam swoje blond kosmyki pod kapturem i ostatni raz spojrzałam na Nicole.

- Trudno. Będę grać na czas. - Mruknęłam i wyszłam z domu dziewczyny. 

~*~

 Tamiza nocą jest przepiękna. Światła odbijające się w wodzie, od Westminster Palace i okolicznych budynków, tworzą tęczę marzeń. Magia teraźniejszego widoku, uderzyła prosto w moje serce. Spojrzałam w górę z nadzieją, że zobaczę gwiaździste niebo. Na moje nieszczęście, małe punkciki były niewidoczne przez grubą warstwę chmur. Mój wzrok znów powędrował na rzekę. Czemu ja tak właściwie rozpaczam? Jak na razie, to są głupie przypuszczenia. Dramatyzuję jak w jakieś dennej komedii romantycznej. Po za tym...jestem ostatnią osobą, którą mama by podejrzewała o romans z moim jej chłopakiem. Ale fakt, faktem. W co ja się wpakowałam? Ja chciałam tylko być w końcu szczęśliwa. 

 Przypomniała mi się książka Harry'ego. 

Człowiek szuka miłości, ponieważ wie, że tylko miłość może uczynić go szczęśliwym. 

 Ale ja nie szukam miłości. Szukam szczęścia. Czy jedno, nie łączy się z drugim? Bezsensu.  Muszę to zakończyć. Zanim wymknie się to wszystko z pod kontroli. Pff, co ja pierdole? To już się wymknęło.  Zsunęłam się z barierki mostu i znów założyłam kaptur. Nie wiem po co, i tak jest ciemno. Może podświadomie chcę się przed czymś ukryć? Przed prawdą? Kurwa, mówię jak jakiś psycholog. 
 Czułam jak żwir warczy mi pod stopami. Przyjemny wiatr otulał moją twarz i rozwiewał wystające kosmyki. Po dwudziestu minutach marszu, dotarłam do swojego celu. Szybko weszłam po schodach i nacisnęłam na klamkę. Otwarte. Wiem, że kulturalniej było by zadzwonić dzwonkiem do drzwi i zaczekać aż ktoś otworzy, ale mi się nie chcę. Ze spuszczoną głową weszłam do salonu. 
- Harry, to trzeba jak naj...O Gemma? Cześć. - Kiedy podniosłam głowę, zobaczyłam zdziwioną brunetkę i szeroko uśmiechniętego Styles'a.
 Kretynka! Przecież wiedziałam, że jego siostra jest w domu. Głupia, głupia, głupia! 
 Dziewczyna, posłała mi zdziwiony uśmiech i szepnęła coś chłopakowi na ucho. Po chwili obaj, szeroko się do mnie uśmiechali. 
- Gemma, poznaj Alex. To córka Isabel. - Przedstawił mnie Loczek. 
 Uniosłam, nieśmiało rękę do góry i zrobiłam nią szybki ruch na witaj. 
- Czyli, możliwe, że w przyszłości i twoja córka. - Powiedziała ciemnowłosa na co razem z Kędzierzawym, prychnęłam. 
- Taaak, córka. - Mruknął z słyszalną kpiną w głosie, i puścił mi oczko. - Co Cię droga córko tu sprowadza? Czyżbyś chciała się poradzić w sprawach seksualnych i w bliskich temu tematowi sprawach? Jako odpowiedzialny tatuś, postaram Ci się pomóc. - Powiedział dostojnym głosem Hazza i dumnie wypiął swoje cztery sutki. 
- Co ty pierdolisz? - Prychnęłam i zrobiłam zdziwioną minę. 
 Na moje słowa, dziewczyna wybuchła śmiechem a chłopak przewrócił oczami. 
- Chciałam z tobą pogadać w cztery oczy. - Dodałam i nie czekając na jego reakcje, pociągnęłam go do kuchni, za rękę.
- Coś się stało? - Zapytał i spojrzał mi w oczy, kiedy znaleźliśmy się w kuchni. 
 Zgromiłam go wzrokiem i usiadłam na blacie kuchennym. Styles podszedł do mnie, rozchylił moje nogi i wykorzystał wolną przestrzeń, na przysunięcie się do mnie. Prawie stykaliśmy się czubkami nosów. 
- Po pierwsze, zaraz Ci przywalę za tą córkę i tematy podseksualne. - Warknęłam. 
 Loczek zaśmiał się na moje słowa i cmoknął w nos. 
- A jaka jest druga sprawa? - Mruknął i jeszcze raz pocałował mnie w nos. 
- Musimy zakończyć naszą g-
 Nie dane było mi dokończyć, ponieważ chłopak zatkał moje usta, swoimi wargami. Znowu.

~*~

Zwariowałam! W jeden dzień, dodaję 2 rozdziały! :D Ale chcę Wam jakoś wynagrodzić, to, że teraz rozdziały będą pojawiać się nieregularnie ;) Chyba dobrze, nie? 
Długawy wyszedł mi ten rozdział. Ale sądzę, że z tego powodu też nie narzekacie. :D 

Nie dawno zmieniłam bohaterów, więc jak ktoś jest chętny zerknąć na nową Alex, to zapraszam do zakładki "Bohaterowie" :) 

Wow, już dwunastka O.O Zbliżamy się do końca pierwszej części. 

Już mam pomysł na kolejną historię, którą stworze jak skończę tego bloga. Ale spokojnie, jak na razie do końca daleko. Chciałabym się spytać, czy ktoś by czytał. Czy chcecie, czy nie, napiszę Wam tu streszczenie. 

 Dziewczyna, która jest idealnym przykładem, że wiek, to tylko liczba. Czternastolatka, jednak nikt nigdy nie dał by jej takiego wieku. Dojrzała z serca, kobieca z wyglądu. Jednak stereotypy społeczeństwa stają na drodze jej miłości. Szczególnie, kiedy jej wybranek jest gwiazdą.

Krótkie, ale to dobrze :) To jak, czytałby ktoś?