Rozdział Ósmy

Chcę szczęścia mamy. To jest pewne. Tylko nie moim kosztem.

 Jego język delikatnie pieścił moje podniebienie. Nawet nie wiem czemu odwzajemniłam pocałunek. Dałam ponieś się chwili. Miękkie wargi chłopaka, idealnie współgrały z moimi. Jakby były stworzone specjalnie dla mnie, a moje dla niego. Harry przyciągnął mnie mocniej do siebie, a ja jedną ręką objęłam jego kark, aby drugą wpleść w jego burzę loków. Nasz pocałunek z chwili na chwilę stawał się coraz bardziej brutalny. Osoba trzecia, widząc tę sytuacje z boku, zapewne pomyślałaby, że chcemy się zjeść. Jakby ktoś zmierzył mi teraz temperaturę -jestem pewna, że miałabym około trzydziestu ośmiu stopni. Na (nie)szczęście, znów moja czerwona lampka w głowie dała o sobie znać i pozwoliła mi się otrząsnąć. Szybko oderwałam się od chłopaka i z przerażeniem, zaczęłam rozglądać się na około w poszukiwaniu mojej mamy i Rose. Ona mi tego nigdy nie wybaczy! Ale z drugiej strony, to on mnie pocałował. Tylko, że ja odwzajemniłam i...i to cholernie ale to cholernie mi się podobało.

- Spokojnie. Isabel i Rose zawróciły z dziesięć minut temu, bo mała się gorzej poczuła. Wiedziałabyś o tym, gdybyś nie była tak zamyślona i nas słuchała. - Usłyszałam dobrze mi znany, niski głos, tuż nad moim prawym uchem. 

- Czyli, że jesteśmy tu sami? W lesie, kiedy jest ciemno? - Wyszeptałam.

 Naprawdę bałam się zostać z nim sama. Jeszcze w takich okolicznościach i po tym co przed chwilą robił. Ale z drugiej strony, dziękowałam Bogu za to, że rodziny tu nie ma i rodzicielka nie widziała tego zdarzenia.

- Ty naprawdę myślisz, że mógłbym Cię skrzywdzić? Że mógłbym zrobić coś, wbrew twej woli? - Powiedział przejętym głosem i obszedł mnie do o koła, aby po chwili spojrzeć mi w oczy.

 Pomimo, że było bardzo ciemno, ja i tak dobrze widziałam jego zielone ślepka. Patrząc w jego tęczówki, mogłam stwierdzić, że nie żartuję a nawet poczuł się moimi pytaniami urażony. 

- Nie znam Cię na tyle. - Mruknęłam i wzruszyłam ramionami. 

 Chłopak przyciągnął mnie bliżej siebie i oparł swoje czoło o moje. Spod jego gęstych i długich rzęs, doskonale widziałam jego powiększone źrenice, a dźwięk jego przyśpieszonego rytmu serca, można było dokładnie usłyszeć pośród teraźniejszej ciszy oraz idealnie komponował się z otaczającą nas atmosferą. Z resztą, mój organ wcale nie był lepszy. 

- Zapamiętaj, raz na zawsze. Nigdy, ale to nigdy nie pozwolę zrobić Ci krzywdy. A tym bardziej, nigdy ja Ci jej nie wyrządzę, rozumiesz? - Spojrzał na mnie wyczekującym wzrokiem. 

 W odpowiedzi, pokiwałam ledwo zauważalnie głową na tak. Styles chciał złożyć na moich ustach pocałunek, lecz ja się odsunęłam. 

- Coś nie tak? - Zrobił zdziwioną minę. 

- Harry... - Jęknęłam. - Przecież wiesz.

 Chłopak głośno westchnął i usiadł na środku ścieżki. Podkulił kolana oraz schował w nie głowę. Po chwili usiadłam na przeciw niego i z wyczekującym wzrokiem, czekałam na jakiś ruch z jego strony. Ta cisza, zdawała się ciągnąć w nieskończoność. Z nudów, zaczęłam liczyć gwiazdy na niebie, które można było zauważyć przez obszerne korony drzew. Niebo wyglądało magicznie. Tyle małych, świecących punkcików w nocy jeszcze nigdy nie widziałam. 

- Alex... - Ochrypły głos Hazzy wyrwał mnie z przemyśleń.  - Wtedy...w aucie...nie pozwoliłaś mi dokończyć. Ja nie potrafię zapomnieć i nie chcę. Tamten pocałunek, był niesamowity. Nigdy czegoś podobnego nie czułem. I...kurwa, czemu to jest takie skomplikowane?! Tak bardzo b-

- Co ty ode mnie chcesz, Harry? - Weszłam chłopakowi w słowo i wyostrzyłam wzrok, aby lepiej go widzieć. 

 Przez pewien czas, żadne z nas znów się nie odzywało. Ja czekałam w skupieniu na jego odpowiedź, a on chyba próbował jakąś sensowną wymyślić. 

- Chcę cieszyć się chwilą. And live while we're young... - Szepnął. 

 A ja? A co ja chcę? Chcę szczęścia mamy. To jest pewne. Tylko nie moim kosztem. Też chciałabym poczuć się kochana, doceniona, szczęśliwa. Chcę żeby w końcu, ta cholerna sprawa się rozwiązała. Jeszcze miesiąc temu uważałam, że jest idealnie. Co się zmieniło od tamtej pory? Moje serce zaczęło domagać się miłości -to się zmieniło. I jakbym tylko miała możliwość cofnięcia czasu...nic bym nie zmieniła. Nie żałuje niczego. Chcę być szczęśliwa, choć by miały być przez to ofiary. Wiem, że to egoistyczna postawa...ale czy nie było egoistycznym zachowaniem, kiedy inni czerpali przyjemność, bo ja usuwałam się w kąt? Zawsze mówiłam Ty ale czas w końcu powiedzieć Ja. 

- Alex, proszę. Powiedz coś. - Wycedził Styles przez zęby. 

 Podniosłam wzrok na jego twarz. Dzięki świetle księżyca, który wyłaniał się gdzieś zza konar, mogłam dostrzec jego idealne rysy twarzy. 

- Pocałuj mnie, Harry. - Powiedziałam cicho, nie odrywając wzroku od mojego kompana. 

 Chłopak bez słowa wstał aby po chwili przykucnąć przy mnie. Pochylił się w moim kierunku i delikatnie złączył swoje usta z moimi. To był bez wątpienia, jeden z najsubtelniejszych pocałunków w moim życiu. Kiedy tylko oderwaliśmy się od siebie, Hazza podał mi rękę i razem ruszyliśmy w kierunku powrotnym.

~*~

- Co wy tak długo robiliście w tym lesie? - Zapytała mama, kiedy weszliśmy do salonu.
- Spróbowaliśmy się poznać. - Odrzekł Harry i spojrzał na mnie wymownie.
- Po za tym, las nocą jest piękny. - Dokończyłam, lecz po chwili dodałam. - Dobranoc.
 Weszłam schodami na górę i skierowałam się do swojego pokoju. Wzięłam jakąś za długą koszulkę oraz swoją kosmetyczkę i udałam się do łazienki, która znajdowała się na korytarzu. Kiedy ciepły strumień wody dotknął moją skórę, poczułam przyjemne mrowienie w rękach. Czasami tak reaguję moje ciało na przyjemne doznania.
 Niektórzy swój moment do przemyśleń mają przed snem. Ja jednak zaliczam się do tej grupy, którzy mają ten moment pod prysznicem. Jedni śpiewają, inni mówią do siebie, a ja myślę.
Czy ja dobrze robię?
 Mam prawie siedemnaście lat, to idealny wiek na popełnianie błędów. Jak nie teraz, to kiedy? No właśnie.
Co ja czuję do Kędzierzawego? 
 Odpowiedź jest tak prosta, że aż banalna. A mianowicie - Nie wiem. Tak, wiem. Udana jestem. Na pewno pociąg fizyczny. No ale, cóż. Jestem w takim wieku, że hormony dają o sobie znać i mnie, i jemu jego testosteron. Jestem o niego zazdrosna -w końcu nazywam rzeczy po imieniu. Kiedy jestem przy nim, moje serce chcę wyskoczyć mi z piersi. Kiedy dotyka mnie, po całym ciele przechodzą mnie przyjemne prądy. Kiedy mnie całuje, w moim brzuchu trwa istne tornado, które łaskocze mnie po moich organach. Nie wiem, co to jest. Jak już mówiłam, nigdy wcześniej nie czułam czegoś podobnego. Jednak, jest to przyjemne uczucie i zamierzam z niego korzystać.
 Zatrzymałam strumień wody i wyszłam z kabiny. Dokładnie wytarłam swoje ciało w miękki, puchaty ręcznik i wtarłam w nie, kokosowy balsam. Wyszczotkowałam swoje w miarę białe zęby i spojrzałam w lustro. Moja cera jest zdecydowanie jaśniejsza. Włosy troszkę się rozjaśniły, dzięki czemu przypominają kolorem prawdziwy blond. Fajnie, że widzę jakieś pozytywy w sobie. To na prawdę wielki postęp.
 Ubrałam na siebie moją piżamę i wyszłam z łazienki. Od razu rzucił mi się w oczy Harry, który stał koło drzwi i majstrował w telefonie. Kiedy tylko wyszłam, chłopak podniósł głowę i uroczo się uśmiechnął.
- Ile można być w łazience? - zapytał i przymrużył śmiesznie oczy.
 Wyglądał...jak...kret?
- Jak widać długo. - Odpowiedziałam. - Po za tym, mogłeś się upomnieć.
- No mogłem, mogłem. Idziesz już spać?
- Już? Jest po północy. - Spojrzałam na niego, jak na idiotę. Jak na kretotę. Kretota...fajne, nie? - Tak, idę. - Dodałam.
 Chłopak znów spojrzał w prawo i po chwili w lewo, jak by miał mi jakiś ważny sekret zaraz przekazać. Przypomniała mi się sytuacja, pod czas mojego pierwszego spotkania z resztą 1D i ich dziewczynami oraz jedzeniem Niall'a. Kiedy Loczek, upewnił się, że nikt nie patrzy, objął dłońmi moje policzki i przyciągnął do siebie, aby dać mi długiego i soczystego całusa.
- Tak na dobranoc. - Szepnął, kiedy oderwał się ode mnie.
 Uśmiechnęła się szeroko na te słowa i odeszłam w kierunku mojej sypialni. Z uśmiechem, położyłam się w ciepłym łóżku i przykryłam się kołdrą po czubek głowy. Zapowiadają się całkiem fajne wakacje.

~*~

Mam nadzieję, że Wam się podoba, pomimo wszystko. 

Wiem, że mój charakter pisma wymaga jeszcze wiele pracy.

Przyznaję się, że niekiedy mam trudności ze wstawianiem przecinków.

Wiem, że robię dużo błędów - język polski nie jest moją mocną stroną, podejrzewali u mnie dyslektyzm (na szczęście, nie wykryto) 

Wiem, że fabuła, to jedyna rzecz, która Was tu trzyma. 

Jestem cholernie szczęśliwa, że pomimo wszystko jesteście TU i mnie wspieracie, poprzez komentarze. 

I tak jestem dumna z siebie, że stworzyłam do dzieło. Inne moje blogi kryły się z tym. Moje pismo i tak uległo dość dużej zmianie. 

KOCHAM WAS!

~Andżelika