Rozdział Drugi (Część Druga)

 Przynajmniej już wiem, co dla ciebie znaczyłem.

Widziałam dokładnie jego zarysy twarzy. Jego zielone oczy, pełne usta, burzę loków. Czułam jego ciepło, jego zapach. To wszystko miałam na wyciągnięcie ręki. Jednak nie mogłam nic zrobić. Nie po tym wszystkim.
 Staliśmy na przeciwko siebie, dokładnie lustrując się wzrokiem. Powinnam coś powiedzieć, lecz nie potrafiłam. Nie potrafiłam otworzyć ust, a co dopiero wydobyć z siebie jakikolwiek głos. To było dla mnie za trudne. Jakby ktoś wbił mi sztylet prosto w serce. Moje skamieniałe, zimne serduszko.
 Jednak poczułam wewnętrzną ulgę. Moje ciało w końcu napawa się jego dotykiem. Moje źrenice w końcu delektują się jego widokiem. Moje nozdrza w końcu dostały to co chciały. Moje uszy w końcu usłyszały jego głos. Tylko usta cierpią.
- Nic nie masz mi do powiedzenia? - Zapytał zimnym głosem.
 Zabolało mnie z jaką odrazą, to powiedział. Chciałam znów usłyszeć namiętność z jego ust. Troskę, ciepło, miłość. I cieszyć się wiedzą, że to wszystko tylko dla mnie.
 Nagle pojedyncze łzy zaczęły zjeżdżać po moim policzku. Czemu jestem taka słaba? Czemu muszę się rozklejać jak coś nie idzie po mojej myśli?
- Odejdź. - Wydusiłam ochrypłym głosem.
 Widziałam zdziwienie na jego twarzy. Rozluźnił mięśnie ciała jak i twarzy. Jego zielone oczy nie były już takie lodowate. Teraz gościł w nich ból.
- Wiesz co twoja rodzina przeżywała przez twoją nieobecność? Twoja matka, twoja siostra? Zdajesz sobie sprawę, co ja przeżywałem? Codziennie budziłem się z nadzieją, że jeszcze kiedyś Cię zobaczę. Codziennie modliłem się, aby ta chwila się wydarzyła. Wiesz jak mi było trudno? Pragniesz spotkać bliską Ci osobę, ale nawet nie wiesz czy ona żyję. Kiedy zobaczyłem, że odczytałaś moją wiadomość, wtedy zrodziła się we mnie nadzieja. Twój pierwszy znak życia od sześciu miesięcy. Jednak nadal nie wiedziałem czy to ty, czy jakaś osoba, która znalazła twój telefon. Ale kiedy zobaczyłem te blond włosy ja...po prostu...dlaczego? Dlaczego mi to zrobiłaś? - Widziałam, że powiedział wszystko co mu leżało na sercu.
 Nie mogłam odpowiedzieć. Nie potrafiłam. Chciałam po prostu go uszczęśliwić. (Na znak przeczytania rozdziału, napisz na początku komentarza "Beautiful")
- Odejdź. - Jęknęłam.
 Płakałam jak bóbr. To było dla mnie za wiele. Nie radzę sobie z tą sytuacją. Z tym uczuciem, które nie miało prawa zaistnieć.
 Jego usta znów utworzyły prostą kreskę, a w oczy wstąpiła czysta wściekłość. Zdziwił mnie swoim zachowaniem.
- Przynajmniej już wiem, co dla ciebie znaczyłem. Byłem tylko cholerną zabawką. Nigdy nic do mnie nie czułaś. Chciałaś zabawy, chciałaś mnie skrzywdzić. Dać nadzieję, a potem wyjechać i zadać ból. Naprawdę? Tylko o to Ci chodziło? To proszę! Ciesz się! Patrz jak cierpię! W końcu to był twój cel. - Powiedział mi prosto w oczy, a w jego głosie można było wyczuć kpinę.
 W tym momencie, to we mnie aż się zagotowało. Jak on mógł tak pomyśleć?! Jak mógł pomyśleć, że chciałam go skrzywdzić? Że to JA się NIM bawiłam.
 Poczułam jak moje ciśnienie gwałtownie wzrasta. Mogłabym przysiąc, że zrobiłam się cała czerwona. Gniew zawładnął całym moim ciałem. Rozsadzał mnie od środka.
- Co? Ja Ciebie skrzywdziłam?! To ja leciałam na dwa fronty? To ja bzykałam się z dwiema osobami na przemian, jak tylko miałam ochotę? Ja tobą się bawiłam? To ja nigdy nic dla Ciebie nie znaczyłam! Nigdy nie czułeś do mnie tego co ja do Ciebie!
- Skąd możesz wiedzieć co ja czułem. - Warknął, tym samym przerywając mi.
- Teraz ja mówię! - Odszczeknęłam. - A wiesz czemu wyjechałam? Nie wiesz, oczywiście. Chciałam Cię w ten sposób uszczęśliwić! Chciałam usunąć się z tego cholernego trójkąta, dać Wam możliwość normalnego życia. A co dostaję w zamian? Wiadomość o treści Jesteś egoistką. - Wyrecytowałam wszystko na jednym wdechu.
 Widziałam jak nienawiść w nim się gotuję. Jak zaciska dłonie ze złości, tym samym wbijając palce w moje ramiona. Bolało mnie od tego ciało, lecz nic nie może równać się z bólem psychicznym.
- Napisałem prawdę. Myślisz tylko o sobie! Mogłaś mnie zapytać o zdanie. Może ja wcale nie chciałem żebyś wyjeżdżała? Poradzilibyśmy sobie z tym razem. Razem w to weszliśmy, razem z tego wyszlibyśmy. Ale nie, ty musisz podjąć własną decyzje. Chciałaś mnie uszczęśliwić, a zadałaś mi najmocniejszy cios prosto w serce. Zraniłaś mnie tym. Wiesz ile razy przez Ciebie płakałem? Jesteś egoistką. - Ostatnie słowa prawie wyszeptał.
 Zamurowało mnie. Ma rację. Nigdy nie pomyślałam o tym, jak on się czuję. Zrobiłam to, co ja uważałam za odpowiednie. Jestem egoistką.
- Jedziemy do domu. Tu za dużo osób nam się przygląda. - Puścił moje ramiona i pociągnął za rękę.
- Co? Nie, nie, nie. Ja wracam do Manchester'u. - Zaczęłam się wyrywać.
 Chłopak nagle gwałtownie stanął i złapał się za głowę.
- Ty cały czas byłaś w tym mieście? Przecież mogliśmy wysłać Eleanor na zwiady. - Mruknął i dalej ciągnął mnie za dłoń. - Wracasz do domu. - Dodał już ostrzej.
 Jak tylko dotarliśmy do jego Porsche, na siłę wsadził mnie do pojazdu i zapiął pasy. Kiedy obaj byliśmy w aucie, zamknął nas od środka. Spojrzałam na niego zdziwiona.
- Na wszelki wypadek. - Szepnął i odpalił silnik.
 Przez całą drogę myślałam co powiem rodzicielce. Bo chyba Cześć mamo, tęskniłaś? nie pasuję. Jest jeszcze jedna rzecz, która nie daję mi spokoju. A mianowicie, czy dalej coś łączy moją mamę i Styles'a? Teoretycznie mogłam się go o to zapytać, lecz w praktyce bałam się do niego odezwać. Jak widać, wszystko co nas łączyło poszło w zapomnienie. Choć może to i dobrze? W końcu tego właśnie chciałam. Jednak bolała mnie ta jego obojętność, ta wrogość. Ja go naprawdę kocham. Każdy jego ruch, każdy gest...ciągle mam nadzieję, że okaże mi choć trochę czułości. Jestem idiotką, która sama nie wie czego chcę. Na dodatek pieczą mnie usta z pragnienia jego warg na moich.
 Kątem oka spojrzałam na bruneta. Akurat oblizywał wargi. Jasne, dobij mnie, a co? Przecież mi się należy. I jeszcze tak seksownie wygląda, prowadząc. To znaczy, dla normalnej osoby wygląda normalnie, jednak dla mnie co by nie robił, to jest seksowny.
 Opuściłam powieki i oparłam głowę o szybę. Wyobraziłam sobie jak muska swoimi wargami moje. Jak jego gorący język, delikatnie pieści moje podniebienie. Jak jego dłonie podnoszą mnie do góry, a ja oplatam jego biodra swoimi nogami. Jak przyciągam go mocniej do siebie i głaszcze jego ciepły kart. Jak składa ledwo odczuwalne całusy na moim obojczyku. Jak ściąga...STOP!
 O czym ja do cholery myślę? Zdecydowanie, powinni mnie zamknąć w psychiatryku. To się już nigdy więcej nie wydarzy. To nie powinno się wydarzyć. To przez to musiałam wyjechać. Ale to jest silniejsze ode mnie. Jestem nienormalna.
 Usłyszałam szczęk zamka. Oprzytomniałam i rozejrzałam się dookoła. Staliśmy pod moim starym domem. Niepewnie otworzyłam drzwiczki i wyszłam na zewnątrz. Włożyłam swoje dłonie do tylnych kieszeni spodni i nerwowo przygryzłam wargę.
- Boisz się? - Usłyszałam niski głos nad swoim uchem.
 Fala przyjemności oblała całe moje ciało, przez co widocznie zadrżałam. Obróciłam się w stronę chłopaka i zobaczyłam zdziwiony uśmiech na jego twarzy.
- Nadal tak na Ciebie działam? - Podniósł jedną brew do góry i spojrzał na mnie z kpiną.
- Co? Nie wiem o czym ty mówisz... - Prychnęłam.
 Chciałam wyjść przekonująco, jednak chyba słabo mi wyszło. Przeklinałam swoje bezwładne ciało w myślach. Jestem nikim, muszę to sobie zapamiętać.
 Kędzierzawy jako pierwszy pokierował się do wejścia. Wyciągnął klucze z kieszeni i wszedł do domu. Czyli jednak nadal są razem.
 Powoli podeszłam do drzwi i przekroczyłam próg domu. Ściągnęłam mój ciemny płaszcz i schowałam się za ścianą, gdzie znajdowała się moja walizka. Zobaczyłam ją. Zobaczyłam moją mamę i Rose. Łza szczęścia spłynęłam po moim policzku, jednak szybko ją otarłam. Widziałam jak moja rodzicielka daje soczystego całusa prosto w usta Harry'ego. Zabolało, ale muszę się przyzwyczaić.
- Czemu rano tak szybko wybiegłeś z sypialni? - Usłyszałam jej pytanie.
 Czyli spali w jednym łóżku. No tak, mogłam się tego spodziewać. Ale wciąż miałam złudną nadzieję, że jest inaczej.
- Ponieważ dostałem sms'a od Alex. - Powiedział jak gdyby nigdy nic.
 Moja mama zdębiała, a siostra zeskoczyła z kanapy i zaczęła latać na około chłopaka.
- Alex? Co u niej? Kiedy ją zobaczę? Powiedziałeś jej, że za nią tęsknie? - Wrzeszczała na całe gardło.
 Zaśmiałam się cichutko na ten widok. Jak ja mogłam zostawić tą małą kruszynkę?
 Hazza przykucnął przy dziewczynce i odgarnął jej włosy za ucho. Pocałował ją w policzek i szeroko się uśmiechnął.
- Sądzę, że sama możesz jej to powiedzieć. - Powiedział a uśmiech nie schodził jej z twarzy.
 Widziałam jak rodzicielka chwyciła się za głowę i usiadła na kanapie. Szok był wymalowany na jej twarzy, ale można też było zauważyć tam szczęście. Za to Rose przyłożyła dłonie do policzków i zrobiła minkę jak ryba.
- Alex! Alex! Alex! Gdzie jesteś? - Latała jak z procy po całym salonie.
 Teraz czas na mój ruch. Powinnam wyjść, ale nogi znów odmawiają mi posłuszeństwa. Boję się. Boję się jak mnie przyjmą. Ale w końcu raz się żyję.
 Wykrzywiłam usta w lekki uśmiech i powoli wyszłam zza ściany. Weszłam do pomieszczenia z rękami za sobą. Miałam wrażenie, że kobieta, która mnie urodziła zaraz zemdleję. Siedmiolatka pobiegła do mnie szybko i objęła w pasie. Pogłaskałam ją delikatnie po główce i przykucnęłam przy niej.
- Kocham Cię siostrzyczko. - Szepnęłam i objęłam dziewczynkę.
 Po chwili wyprostowałam się i podeszłam do mamy. Usiadłam obok niej na kanapie i niepewnie na nią spojrzałam.
- Witaj mamo. - Powiedziałam i oczekiwałam jej reakcji.
- Witaj mamo? Tylko tyle? - Posłała mi kpiący uśmiech, nie odwracając wzroku w moją stronę. - Nie ma Cię przez pół roku, nie dajesz znaku życia, zostawiasz tylko małą karteczkę i nagle przychodzisz i mówisz Witaj mamo? A może jakieś wytłumaczenie? Ty zdajesz sobie sprawę co ja tu przeżywałam?! Jak ja się czułam?! Jak się martwiłam?! A ty nagle zjawiasz się i mówisz Witaj mamo?
 Przyznam, że zamurowało mnie. Ale czego ja mogłam się spodziewać? Że przyjmie mnie tak po prostu z szeroko otwartymi ramionami, krzycząc Cześć córeczko! Chcesz obiad? Naiwna.
 Spuściłam wzrok na moje dłonie i przygryzłam wargę. Wiedziałam, że ten powrót, to zły pomysł. Trudno, najwyżej wrócę do Megan.
 Nagle poczułam czyjeś ramiona na swoich plecach. Zdezorientowana spojrzałam w bok. Moja rodzicielka wtuliła się we mnie i zaczęła cicho szlochać. Czułam jej łzy na sobie.
- Kocham Cię mamo. - Szepnęłam i niemrawo się uśmiechnęłam.
- Ja ciebie też córeczko. - Odpowiedziała, przytłumionym głosem. - Mogę chociaż wiedzieć gdzie byłaś, co robiłaś i dlaczego mnie opuściłaś?
 Chwyciłam ją za dłoń i przyłożyłam sobie do twarzy. Moją uwagę przykuł srebrny pierścionek z małym diamentem na jej serdecznym palcu. Bardzo ładny pierścionek.
- Wszystko Ci opowiem, tylko kiedy indziej. Chciałam zażyć przygody, dlatego wyjechałam. Poznałam tam wspaniałą dziewczynę z którą mieszkałam. A teraz ty mi lepiej powiedź mamusiu, skąd masz taki śliczny pierścionek? - Zapytałam i pokazałam wskazującym palcem na rzecz, o którą mi chodzi.
 Nie wiem czemu, ale zdawało mi się, że mina Styles'a nagle zrzedła. Kobieta rozluźniła uścisk i ciągle pociągając nosem, spojrzała na srebrne cudo. Szeroko się uśmiechnęła i pogłaskała dłoń.
- To od Harry'ego. - Powiedziała a uśmiech nie schodził z jej twarzy.
- Ale przecież na tym palcu nosi się pierścionek zaręczynowy. - Prychnęłam, jednak po sekundzie zdałam sobie sprawę z sytuacji.
 Automatycznie spoważniałam i spojrzałam z żalem w oczach na chłopaka. Chciałam złapać z nim kontakt wzrokowy, jednak jego converse w tej chwili wydawały się najciekawszą rzeczą na świecie.
- Dobrze mówisz kochana. Wychodzę za mąż. - Prawie wykrzyczała uradowana a ja poczułam łzy na policzkach.
 Po sekundzie swobodnie kapały na dębowe panele.

~*~

Mam nadzieję, że spodoba Wam się ten rozdział. W mojej głowie, wyglądało to dużo bardziej dramatycznie, ale jak zwykle coś musiałam spieprzyć.

Bardzo dziękuje za miłe słowa! Każdy wasz komentarz to dla mnie pokrzepiający kop w tyłek :D 

Jednak, proszę. Jest jedna osoba, która na siłę chcę mi podciągnąć liczbę komentarzy. Napisz jeden komentarz, za to dłuższy i wystarczy. Bo wtedy i tak nie wiem ile mam czytelników. Jak nie, to znów wstawię weryfikacje obrazkową. Naprawdę, to tylko psuje humor zamiast poprawiać. 

Ms.Hopeless - dziękuje za twoje komentarze, które zwykle czytam parę razy. Jesteś strasznie zakręcona! Sądzę, że znalazłybyśmy wspólny temat pod tym kątem :D Nie zadręczaj się :) ♥

Kocham Was!

~Andżelika