Rozdział Trzeci (Część Druga)

Mamusiu, a wiesz, że twój narzeczony jest świetny w łóżku?

- Coś się stało? - Usłyszałam zaniepokojony głos rodzicielki nad uchem.
 Oczy piekły mnie niemiłosiernie. Pewnie to dlatego, że od dłuższej chwili nie mrugałam, tylko tępo wgapiałam się w podłogę. Kałuża smutku wciąż się powiększała, krople bólu co sekundę spadały w dół aby dołączyć do wilgotnych oznak rozpaczy wewnętrznej. Czułam jak coś we mnie pęka. Jakby coś w końcu rozbiło wielkim kilofem tą skorupę z kamienia, która otaczała moje serce, jednocześnie łamiąc sam organ. A stalowe narzędzie należało do Styles'a.
 Zamknęłam powieki i głośno nabrałam powietrza. Rozluźniłam, jak do tych czas spięte mięśnie i cichutko pociągnęłam nosem. Jedyne o czym teraz marzyłam, to aby ktoś wyrwał mi usta. Pieczenie było niemiłosierne, wargi pulsowały. Świadomość, że nigdy nie dostaną tego co chcą tylko je pobudzała.
- To ze szczęścia mamusiu. - Szepnęłam i zmusiłam się na delikatny uśmiech.
- Nawet nie wiesz jak się cieszę, że tak to odebrałaś. - Krzyknęła.
 Jej chude ramiona mocno mnie objęły. Chciałam odwzajemnić uścisk, jednak nie potrafiłam. Nie potrafiłam się poruszyć. Byłam po prostu sparaliżowana. Nie potrafiłam trzeźwo myśleć. Co drugi obraz w mojej głowie podpowiadał mi o ponownej ucieczce. Ale nie popełnię tego błędu ponownie. Stanę twarzą w twarz z problemami. Przeznaczenie - Nadchodzę.

~*~

 Myślałam, że to koniec cierpienia. Sądziłam, że...no właśnie? Co ja sądziłam? Dobrze wiedziałam, że to co było już nigdy nie będzie mieć prawa ponownego zdarzenia. Wiedziałam na co się piszę. Byłam święcie przekonana, że kiedy wrócę, ból ustąpi. Że będę napawać się jego obecnością z bezpiecznego dystansu i to mi wystarczy. Jednak moje zachłanne ciało, ma inne plany, które nieco kłócą się z moimi. 

 Człowiek uczy się na błędach. Pomimo wszystko, chcę dalej popełniać te błędy. On jest błędem. Chcę jego. I nic ani nikt tego nie zmieni. Nawet moja mama, której współczuje. Osobiście nie chciałabym żyć w niewiedzy. Chciałabym wiedzieć na czym stoję. Choćby to była najgorsza prawda. Jej niestety nie jest to dane. Przynajmniej z mojej strony. Bo wątpię, że ucieszyłaby się gdyby usłyszała Mamusiu, a wiesz, że twój narzeczony jest świetny w łóżku? z moich ust. 

 Rodzicielka naprawdę musi kochać Harry'ego, skoro wybaczyła mu zdradę. Chyba, że chłopak znów ją okłamał i wcisnął jej jakąś bajeczkę. Jestem ciekawa, które uczucie jest mocniejsze? Jakby porównać moją miłość do Styles'a i jej, to która okazałaby się silniejsza? Może to idiotyczne, ale kto go mocniej kocha? 

 Hazza musi mieć niezłą samoocenę. Dwie kobiety są na każde jego skinienie. Dwie chcą jego szczęścia. Ile jeszcze naiwnych idiotek w sobie rozkochał? A co jeśli nie byłam jedyną jego kochanką? Jak jest trzecia, czwarta? 

- Mogę? - Usłyszałam cichy, niski głos w progu drzwi. 

 Powoli odwróciłam głowę we wcześniej wspomnianym kierunku. Lekko przytaknęłam głową, kiedy zobaczyłam kto chcę ze mną rozmawiać i z powrotem zaczęłam podziwiać panoramę Londynu przez cienką, przeźroczystą szybę.

- Alex, nie chciałem żeby to tak wyszło. - Powiedział skruszony tuż nad moim lewym uchem. 

 Zobaczyłam nasze odbicie w oknie. Zarysy naszych ciał odbijały się naprzeciw mnie. Dosłownie milimetry dzieliły nasze ciała. 

- Harry, nie tłumacz się. To co było się nieodstanie. To przeszłość, do której nie wracajmy. - Szepnęłam znudzonym głosem. 

 Chłopak mocno chwycił mnie za ramiona i obrócił w swoją stronę. Zdziwił mnie swoim zachowaniem. Chciałam się cofnąć, lecz nie miałam jak. Jest zdecydowanie za blisko. Czułam jego nierówny oddech na swoich palących ustach. Widziałam jego zielone tęczówki, które przeszywały mnie na wylot. Jakby chciał widzieć we mnie odpowiedzi na swoje pytania. 

- W co ty grasz? - Wycedził przez zęby. 

- Ja? - Zdziwiłam się i próbowałam wyrwać, lecz na marne. 

- Tak. Zachowujesz się, jakby nic się nie stało. - Powiedział nadal ostrym tonem. 

- A co? Mam rozpamiętywać coś, o czym chcę zapomnieć? 

- Nie rozumiem czemu chcesz zapomnieć? Żałujesz? - Posłał mi kpiący uśmieszek.

 Nie chciałam okazywać teraz swojej słabości, jednak to było silniejsze. Moja dolna warga zaczęła szybko drgać a moje policzki oblała fala ciepła. Obraz na chwilkę się zamazał, aby po sekundzie znów odzyskać ostrość. Pojedyncze łzy zakreśliły wąską linie na moich policzkach. To żałosne, że ja ciągle płacze. 

- Tak, żałuję. Jeśli tylko miałabym możliwość cofnięcia czasu, nigdy by się nic nie wydarzyło. Żałuję każdej chwili. Jestem zbyt podatna na przyjemności. Nienawidzę się za to, co się zdarzyło. Chcę zapomnieć i żyć jakby nic nigdy się nie zdarzyło. Proszę Cię, nie utrudniaj. - Prawie wszystkie słowa były kłamstwami, jednak musiałam to powiedzieć. Jego zielone tęczówki były zaszklone. - Mam jedno pytanie...kochasz moją mamę? 

 Między nami panowała cisza. Jedna słona kropla spłynęła po jego twarzy i bezsilnie skapnęła. Wydawał się, jakbym swoimi słowami sprawiła mu ból, co jest absurdalne. 

- Ja nie żałuję. - Odszepnął. 

 Puścił moje sparaliżowane ciało i wyszedł z pokoju. Widziałam jak jego umięśniona sylwetka, znika za ścianą. 

~*~

- Alex! - Grupka ludzi rzuciła się na mnie niespodziewanie. 

 Upadłam na kanapę i próbowałam złapać oddech, ponieważ osoby nie były leciutkie. Po chwili jednak poczułam jak ciężar mnie uwalnia. Zdezorientowana spojrzałam na winowajców i od razu szeroki uśmiech zagościł na mojej twarzy. Czterech chłopaków stało w rządku z niewinnymi minkami i rękami za sobą.

- Wróciłaś! - Wydarł się blondyn.

- No, tak było jak ostatni raz sprawdzałam... - Mruknęłam na co reszta parsknęła śmiechem.

- Dlaczego wyjechałaś? - Zapytał pasiasty i jeszcze raz mocno mnie przytulił.

- Musiałam, Lou. - Szepnęłam mu na ucho. 

 Chłopcy kazali mi opowiedzieć całą historię. Co robiłam, gdzie byłam i dlaczego to zrobiłam. Oczywiście do  moich grona słuchaczy przyłączyła się i reszta rodziny, przez co byłam zmuszona to wymyślenia jakieś bajeczki. Nie lubię improwizować, za często plącze się w zeznaniach. Niestety i teraz tak było, jednak chłopcy byli po części wtajemniczeni w pewne sprawy, więc nie zwracali na to większej uwagi. 

 Cały wieczór byłam przez nich maltretowana, ponieważ jak oni to uznali "Stęsknili się i jestem im to winna". Dowiedziałam się też wielu ciekawych rzeczy. Na przykład: Harry uparcie trzyma się wersji, że żadnej zdrady nie było. Oświadczył się mojej mamie, dwa miesiące po moim wyjeździe. 

 Przytłoczona ostatnią informacją, wstałam z legowiska i szybko weszłam do łazienki. Spojrzałam w lustro i oparłam dłonie o blat. Jak on mógł? Dwa miesiące? Teraz mam przynajmniej jasność za kogo mnie uważał. Nigdy nie traktował mnie poważnie. Byłam tylko podatną gówniarą z którą można było się przelizać. Nic dla niego nie znaczyłam. Nic. A najgorsze w tym wszystkim jest to, że on znaczy dla mnie wiele. Że kiedy on mnie wykorzystywał, ja się w nim zakochiwałam. Teraz cierpię w kącie życia i próbuję przeczekać to uczucie. Bo co innego mi zostało? 

 Usłyszałam ciche skrzypnięcie drzwi. Zza nich wyłonił się wysoki chłopak. Przekroczył próg i zamknął drzwi na klucz.

- Wyjdź. - Wykrztusiłam. 

 Styles podszedł do mnie i objął od tyłu. Schował głowę w zagłębieniu w moim obojczyku i mocno objął w pasie.

- Puść mnie. - Uniosłam trochę ton.

 Zdecydowanie zrzuciłam jego dłonie i podeszłam do drzwi. Chciałam chwycić za klamkę jednak chłopak mnie uprzedził i odciągnął do tyłu. Obrócił w swoją stronę i przyłożył swoje czoło do mojego. 

- Dlaczego mi to robisz? Proszę, puść mnie. - Szepnęłam łamiącym się głosem i zaczęłam się wyrywać.

- Błagam, nie odtrącaj mnie. Tylko jedna minuta, błagam. - Mruknął i mocniej ścisnął. 

- O co Ci chodzi? Odejdź ode mnie. Mało mnie zraniłeś? 

- Błagam... - Jęknął i zauważalnie się nade mną pochylił.

 Spojrzał mi w oczy i delikatnie musnął swoją wargą moją.

- Błagam...ostatni raz. Ostatni raz i zostawię Cię na zawsze w spokoju. Tylko proszę Cię... - Szepnął czule. 

 Nie orientowałam się co się dzieje w około nas. Czemu on mi to robi? Wykorzystuję moją słabość. Tylko gdzie on w tym ma jakąś korzyść? 

 Jeszcze raz musnął moją wargę. Przejechał po niej koniuszkiem języka i oblizał usta. Dla mnie to był gwóźdź do trumny, ponieważ mimowolnie rzuciłam się na chłopaka. Pamiętam, że moje pieczenie w wargach ustało, a w zamian dostałam czystą błogość. 

~*~

Co ja piszę? Nie wiem czemu pokierowałam tak ostatnią sceną. Jest kompletnie bezsensu. To pewnie przez to, że chcę mi się spać i mnie fantazja ponosi. Zapewne postawiłam się w jakimś cholernym kozim rogu z takim obrotem spraw, ale nie mam siły na martwienie się tym. Może komuś się spodoba.

Tak, mam ask'a. Link jest w zakładce po prawej stronie :) 

Wszystkie rozdziały piszę przy piosence Last Kiss- Taylor Swift ♥

Dobranoc, kocham Was! ♥

~Andżelika