Rozdział Pierwszy (Część Druga)

Jeśli nie chcą widzieć mnie w takim stanie, to niech zafundują mi lekarza. Chociaż, wątpię aby ktokolwiek mógł mnie wyleczyć. W końcu, na miłość nie ma lekarstwa.

Pół roku później

  Stoję nad Irwell, a moje łzy mieszają się z zimnym nurtem wody. Czuję zaschnięte ślady po słonych kropelkach na moich czerwonych policzkach. Wiatr targa moje włosy na cztery strony świata, tworząc nade mną blond łunę. W nozdrzach błąka mi się smród ulicznych spalin. Suche dłonie mocno zaciskają się na lodowatej barierce. Płaszcz kołysze się na prawo i lewo, odkrywając tym samym moje nogi. Zagubione myśli chcą rozerwać mi głowę. Chcą być gdzie indziej.
 Jestem Alex Downson i śmiało mogę się nazwać nikim. Minęło pół roku od tamtego pamiętnego wyjazdu. Od tego sms'a, który zadręcza mnie co noc. Pracuję jako ekspedientka w sklepie z damskimi ubraniami. Znalazłam nie duże mieszkanie na obrzeżach miasta, które dzielę ze wspaniałą dwudziestolatką. Przygarnęła mnie. Sama uciekła z domu, więc wie jak się czuję. Przynajmniej po części. Zgodnie z prawem nie mogłabym mieszkać sama, dlatego ona robi za moją opiekunkę. Choć, prawo? Nikt oprócz Megan nie zna mojego imienia i nazwiska. Nikt nie wie, że tu jestem. Kim jestem.
 Pełno pytań codziennie mnie nurtuje. Czy moja rodzina nadal mieszka w tym samym miejscu? Czy moja mama i Harry są razem? Wybaczyła mu? Jak miewa się Rose? Czy tęsknią? Czy nadal mnie szukają? Co by zrobili, gdybym nagle się pojawiła? Co by zrobił Styles? Jednak, wolę aby te pytania zostały retorycznymi.
 Niechętnie puściłam zimną rurkę i odwróciłam się na pięcie. Narzuciłam kaptur na głowę i schowałam odmrożone palce w kieszeniach. Jest styczeń a ja zapominam rękawiczek. Punkt dla mnie.
 Zmusiłam moje dolne kończyny do ruchu i powolnym krokiem kierowałam się w stronę mieszkania. Ludzie krzywo się na mnie patrzyli, ale mało mnie teraz to obchodziło. Jeśli nie chcą widzieć mnie w takim stanie, to niech zafundują mi lekarza. Chociaż, wątpię aby ktokolwiek mógł mnie wyleczyć. W końcu, na miłość nie ma lekarstwa.
 Drżącymi rękami włożyłam mały kluczyk do zamka i delikatnie przekręciłam w prawo. Usłyszałam charakterystyczny dźwięk i pociągnęłam za klamkę. Weszłam do środka i zapaliłam światło. Moim oczom ukazała się zmartwiona Megan. Siedziała na wielkim fotelu i właśnie odłożyła grubą książkę, którą bodajże jeszcze przed chwilą czytała.
- No co? - Mruknęłam i powiesiłam mój czarny płaszcz na wieszaku.
 Weszłam do kuchni i załączyłam czajnik z wodą. Gorąca herbata - Moje teraźniejsze marzenie.
- Jak długo zamierzasz to ciągnąć? - Usłyszałam ciepły głos dziewczyny za sobą.
 Głośno westchnęłam i podparłam się dłońmi o brązowy blat kuchenny. Mocno zacisnęłam powieki i przygryzłam wargę.
- Nie wiem o co Ci chodzi. - Szepnęłam ze stoickim spokojem.
- Wiesz. Alex, ile jeszcze masz zamiar żyć w tych katuszach? - Podeszła do mnie i położyła swoją rękę na moim ramieniu.
- Tyle ile będzie potrzeba. - Powiedziałam wymijająco i strąciłam jej kończynę.
 Wyjęłam wielki, czerwony kubek i saszetkę zielonej przyjemności. Wsypałam dwie łyżeczki cukru do naczynia i zalałam gorącą wodą. Chwyciłam mój napój w nadal zimne dłonie i bez słowa wyszłam z pomieszczenia.
- Codziennie chodzisz nad tą durną rzekę. Wgapiasz się w wodę i płaczesz. Ja rozumiem, chcesz dolać do zbiornika trochę swojej cieczy, ale na miłość boską! Ile ty już litrów łez tam wrzuciłaś? I ile jeszcze zamierzasz? To już się robi chore. Cierpisz tu. Nie chcesz tu być. Wracaj gdzie twoje miejsce. - Szatynka wyszła za mną i przykucnęła przy moim fotelu, na którym siedziałam.
 Oparła się na moich kolanach i spojrzała w mi w oczy. Tylko ona znała całą moją historię. Zawsze chciała dla mnie jak najlepiej. Troszczyła się o mnie. Była moją starszą siostrą. I za to byłam jej wdzięczna.
- Kupiłam dla ciebie bilet do Londynu. Pociąg odjeżdża o 5.00 a.m. Błagam Cię, wróć. Jeśli będziesz chciała, moje mieszkanie zawsze będzie stało dla ciebie otworem. W każdej chwili możesz wrócić. Nie musisz nawet spotykać się z Isabel. Przejdź się starymi uliczkami. Zobacz Big- Ben'a. Wtedy zadecydujesz co dalej. - Kontynuowała.
 W jej oczach zobaczyłam łzy. Próbowała się uśmiechnąć, lecz wyszedł tylko grymas. Nie chcę się ze mną rozstawać, a jednak woli się poświęcić.
 Tylko czy ja tego chcę? A jeśli ktoś mnie zobaczy? Cholernie tęsknie za bliskimi. Jednak wrócę i co? Zapukam do domu i powiem Cześć mamo. Przepraszam, że nie odzywałam się przez pół roku ale wróciłam i znów chcę z tobą mieszkać. To bezsens.
- Nie zostawię Cię. - Szepnęłam łamiącym się głosem i przycisnęłam twarz do jej rąk.
- Proszę. Zrób to dla mnie. - Pierwsza łza spłynęła po jej policzku. - W pokoju masz już spakowaną walizkę. Na niej leży twoja przepustka. Wykorzystaj ją. Proszę.
 Przez chwilę badałam dokładnie jej twarz, aby zobaczyć choć cień sprzeciwu. Jednak nic takiego nie ujrzałam. Delikatnie podniosłam jeden kącik ust do góry i lekko pokiwałam głową na tak. Megan widząc moją zgodę, roześmiała się przez łzy. Od razu dołączyłam do jej rechotu i mocną przytuliłam dziewczynę.

~*~

- Mam nadzieję, że nie spotkam Cię w najbliższym czasie. - Powiedziała szatynka i mocno mnie przytuliła.
 Roześmiałam się na jej słowa. Chciałabym jej to obiecać, jednak nie wiem co się zdarzy. Nie znam swojej przyszłości.
- Obiecuję, że będę dzwonić i pisać. I jeśli wszystko wyjdzie po twojej myśli, to obiecuję, że Cię jeszcze kiedyś odwiedzę. - Szepnęłam jej do ucha i jeszcze mocniej ścisnęłam.
- Nie obiecuj rzeczy, których nie możesz przewidzieć. Jedyne o co Cię proszę, to nie zapomnij o mnie.
 Oderwałam się od niej i położyłam swoje ręce na jej ramionach. Spojrzałyśmy sobie w oczy i lekko uśmiechnęłyśmy.
- To mogę Ci przyrzec. - Ostatnia łza spłynęła po moim policzku.
 Chwyciłam rączkę walizki i otworzyłam drzwi. Powiedziałam ciche żegnaj i wyszłam na korytarz. Taksówka na dole już czekała. Kierowca wsadził moją torbę do bagażnika, a ja w tym czasie weszłam do wozu. Zerknęłam przez szybę. W oknie stała zapłakana Megan. Pomachałam jej energicznie i...odjechałam.
 Przyznam, że nie będzie mi brakować tego miejsca. Gdyby to wszystko było łatwiejsze, nigdy bym tu nie przyjechała. Nigdy nie będzie mi się kojarzyć dobrze. Za dużo złych chwil tu przeżyłam.
 Po piętnastu minutach szłam z walizką w kierunku mojego pociągu. Po krótkiej odprawie, zajęłam swoje miejsce w wyznaczonym przedziale. Usiadłam przy oknie i rozejrzałam się dookoła. W pomieszczeniu siedziała tylko jakaś starsza pani. Posłałam jej delikatny uśmiech i wyciągnęłam swój telefon. Wyjęłam obecny chip i schowałam na dno torby. Nigdy nie złamałam starego. Trzymałam go w małym pudełeczku, pod łóżkiem. Teraz znajdował się w mojej dłoni. Parę sekund, obracałam przedmiot palcami, dokładnie mu się przyglądając. W końcu zdecydowałam się go uruchomić. Usadowiłam rzecz na swoim miejscu i zamknęłam klapkę. Przytrzymałam czerwoną słuchawkę komórki i czekałam aż się uruchomi. W końcu, ukazała mi się moja stara tapeta, a na niej Harry. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Przejechałam palcem po jego twarzy i przyłożyłam w to miejsce swoje usta. Zacisnęłam mocno powieki i próbowałam sobie wyobrazić, że naprawdę obdarzam pocałunkiem chłopaka.
 Poczułam jak urządzenie wibruję. No tak, wszystkie zaległe wiadomości i połączenia dochodzą. Położyłam aparat na stoliku i wyjrzałam przez okno. Na niebie odznaczały się już pierwsze przebłyski rumianego słońca zza gęstych chmur. Może nawet nagrodzi nas swoją obecnością na chwilkę?
- Ktoś bardzo za panią tęskni - Powiedziała cicho staruszka, tym samym wyrywając mnie z zza myśleń.
 Spojrzałam na nią zdezorientowanym wzrokiem. Kobieta pokazała gestem ręki na stoliczek.
- A tak. Po prostu, długo mnie rodzina nie widziała. - Odpowiedziałam.
 Oparłam swoją głowę o szybę. Wagonem lekko szarpnęło, a obraz za oknem się przesunął. Wracam do domu. W końcu wracam.

~*~

- Pod Big -Ben poproszę. - Podałam taksówkarzowi parę funtów i zajęłam swoje miejsce. 

 Londyn. Jestem w Londynie. Znów czuję zapach tego miasta, chodzę po jego ziemiach. Nawet nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo mi tego brakowało. 

 Odblokowałam telefon. Moim oczom ukazał się pewien komunikat. 

3664 nieodczytanych wiadomości tekstowych.

1981 nieodebranych połączeń.

 Ostatnia wiadomość z przed dziesięciu godzin od Harry. Wybrałam tekst do odczytu.

Błagam, odezwij się. Daj znać chociaż, że żyjesz. Proszę...

 Pamięta o mnie. Pamiętają. W tym samym momencie poczułam ponowne wibracje urządzenia. Wiadomość od Harry. Cholera, zapomniałam, że dostał potwierdzenie odczytu. Niepewnie nacisnęłam odczytaj.

Wiem, że włączyłaś telefon! ODEZWIJ SIĘ!!!

- Panienko? Jesteśmy na miejscu. - Usłyszałam głos kierowcy. 

 Szybko wystukałam na klawiaturze słowo Big -Ben i wcisnęłam wyślij. Wyszłam z auta i wyciągnęłam swoją torbę. 

 Taksówka odjechała a ja dalej stałam w tym samym miejscu, przyglądając się budowli. Po chwili zdałam sobie sprawę, co przed momentem zrobiłam. Przerażona wyciągnęłam komórkę. 

Wiadomość do Harry dostarczona.

Wiadomość do Harry odczytana. 

 Tępo wpatrywałam się w komunikat. To nie może być prawda. On nie może...kurwa! 

 Chwyciłam za walizkę i szybko odeszłam od budowli. On tu przyjedzie. Wiem to. Czuję to. Znam go. Tylko z której strony? Lewa strona, to moja szczęśliwa. Mam nadzieję, że i teraz taka będzie i go nie spotkam. 

 Moje nogi jednak wciąż odmawiały mi posłuszeństwa. Chciałam biec, jednak one zgadzały się tylko na małe kroczki. Cały świat jest przeciwko mnie?! Przez pięć minut doszłam do rzeki. W takim tępię, to ja do dupy ucieknę a nie. Bo mi się sms'a zachciało odczytywać. 

- Zaczekaj! - Usłyszałam ochrypły głos.

 Nie. Nie. Nie. Nie teraz. Nie jestem gotowa!

- Zaczekaj mówię! - Znów ktoś krzyknął. 

 Tylko, że tego ktosia znam aż za dobrze. W końcu mogłam przyśpieszyć. Jednak i tak było za późno, ponieważ usłyszałam szybkie kroki za mną. Po chwili jego ręka dotknęła mojego ramienia i pociągnęła w swoją stronę, przez co byłam zmuszona się odwrócić. 

Stałam twarzą w twarz z przeznaczeniem.

~*~

Jestem oszołomiona, że dostałam tyle komentarzy. Nie spodziewałam się, że mam tyle czytelników! KOCHAM WAS! Przez to, musiałam dodać ten rozdział. Mam nadzieję, że się nie zawiedziecie ;) 

Dziękuje Wam i proszę - Komentujcie. To daję wielkiego kopa!

Kocham Was xx

~Andżelika