Rozdział Dziewiąty (Część Druga)

 Niepewnie się pochylił z mocno przycisnął swoje ciepłe usta do mojego czoła. Objął moje wiotkie ciało jedną kończyną i jeszcze bardziej przycisnął do siebie. Niestety po sekundzie jego wargi oderwały się od mojej skóry.

- To może ja już pójdę. - Usłyszałam cichy głos Adi'ego.
 Parę sekund później, po pomieszczeniu rozległ się dźwięk zamykanych drzwi. Ja jednak cały czas stałam w tej samej pozycji i nie mogłam się ruszyć. W tej chwili była to jedna z najtrudniejszych rzeczy na świecie. Druga, to odezwanie się. Widziałam smutek w jego zielonych tęczówkach, co było dla mnie największymi katuszami. Chciałam ujrzeć ten szeroki uśmiech, te dołeczki, roześmiane oczy. A w tym momencie wydawało mi się, że nawet jego niesforne, ciemne loczki oklapły.
 Choć z drugiej strony, czemu ja tak reaguję? Przecież nie jestem z nim związana, więc teoretycznie, to absurd. On kiedy całuję się z moją rodzicielką, jest dobrze. Ja muszę być silna, skutecznie ukryć swoje wewnętrzne cierpienie. Mogę żyć ze świadomością, że parę metrów ode mnie, kiedy ja nie śpię, on kocha się z moją mamą. Robi to samo, co ze mną pół roku temu. To boli, nie jestem z kamienia. Wiele osób uważa mnie za niezniszczalną, lecz ja potrafię kochać. I to z całej siły. No ale...moje uczucia się w tej pieprzonej grze nie liczą. Ja się nie liczę. Bo jestem nikim.
 Chłopak spuścił wzrok i powoli zszedł ze schodów. Wspomniałam wcześniej, że był tylko w mlecznych bokserkach. Bez problemu mogłam podziwiać liczne tatuaże, których zdecydowanie przybyło od naszego ostatniego bliższego spotkania. Śledziłam oczami każdy jego ruch, stopniowo obracając się na piętach.
- Nie musisz się tak na patrzeć. Przecież to oczywiste, że kiedyś kogoś byś sobie znalazła. Życzę Ci szczęścia z tym blondynem. - Mruknął i wszedł do kuchni.
 Nogi same poniosły mnie do pomieszczenia, gdzie obecnie znajdował się Styles. Stał oparty o blat i podpierał się o jego krawędź na swoich dużych dłoniach. Po cichu podeszłam do jego osoby i przystałam tuż za jego plecami. Podniosłam lekko prawą rękę i delikatnie pogładziłam jego spięte mięśnie pleców swoimi opuszkami palców. Czułam jak chłopak zadrżał pod wpływem mojego dotyku.
- Ja z nim nie jestem. On tu przyszedł i mnie pocałował. To co ty widziałeś, to był tak jakby znak pożegnalny. - Szepnęłam nie wyraźnie.
 Kędzierzawy nagle się obrócił w moją stronę i spojrzał głęboko w moje zmartwione oczy. Zrobiłam to samo i od razu tego pożałowałam. Smutek w jego kocich ślepkach doprowadzał mnie do płaczu. Miałam najprościej w świecie ochotę rozryczeć się jak bóbr i wygłosić mowę jak to bardzo go przepraszam. To jest bez sensu! Czemu ja się tak przejmuję, skoro nic dla niego nie znaczę? Skoro nic między nami nie ma?
- Alex. Spokojnie. Przecież to twoje życie... - Powiedział.
 Zbliżył się do mnie. Nadal miałam z nim idealny kontakt wzrokowy. Niepewnie się pochylił z mocno przycisnął swoje ciepłe usta do mojego czoła. Objął moje wiotkie ciało jedną kończyną i jeszcze bardziej przycisnął do siebie. Niestety po sekundzie jego wargi oderwały się od mojej skóry. Czułam jego gorący oddech na sobie. Ku mojemu zawiedzeniu, odsunął się ode mnie i zostawił mnie samą. Znów mnie zostawił. Tylko dlaczego wtedy, kiedy go potrzebuję?

~*~

1 lutego 2013 r.

Piątek 

Godzina... jak dla mnie zdecydowanie za wczesna.

- Gdzie jest Isabel? - Usłyszałam pytanie z ust Hazzy.
 Obróciłam się przodem do zdezorientowanego chłopaka. Właśnie nadszedł ten czas, kiedy mam czymś zająć Harry'ego. Chłopaki powiedzieli, że mam go przyprowadzić do klubu dopiero o 4.00 p.m. Ja jestem ciekawa, co ja mam z nim robić przez ten czas?
- W pracy. - Palnęłam bez zastanowienia.
 Mężczyzna z burzą loków na głowie spojrzał na mnie zdziwiony. Jego wzrok mógł oznaczać tylko jedno. Właśnie w tym momencie popełniłam pierwszą wtopę.
- Mówiła, że ma dziś wolne. - Mruknął, uważnie lustrując mnie przenikliwymi, zielonymi tęczówkami.
- Ale miała pilny telefon. Wiesz, szef. - Powiedziałam, głupio gestykulując rękami.
 Chyba nie satysfakcjonowała do ta odpowiedź, bo zmarszczył brwi i skrzywił usta. Na szczęście dał spokój i usiadł koło mnie na kanapie.

Listen to your heart

When he's calling for you

- A mówiła kiedy wróci? - Zapytał.

 Odwróciłam twarz w jego stronę i o mało nie dostałam mini zawału. Kędzierzawy siedział zdecydowanie bliżej niż myślałam. Nasze ciepłe ciała prawie się stykały. I choć nie czułam jego dotyku, moje serce biło z niesamowitą szybkością.

- N..i..ni...nie... - Udało mi się wyjąkać. 

 Brunet zaśmiał się cicho na moją wypowiedź. Świetnie. Droga Alexandro Downson. Właśnie zrobiłaś z siebie kretynkę na oczach twojego obiektu westchnień. A gdzie brawa?

- Jesteś słodka. - Szepnął, lecz po sekundzie zrobił wielkie oczy. - To znaczy...nie ważne... - Delikatny rumieniec wpłynął na jego policzki.

 Uśmiechnęłam się pod nosem i zagryzłam wargę. Podciągnęłam kolana na siedzisko oparłam się o faceta, który siedział koło mnie. Przystawiłam swoje usta pod jego ucho.

- Dziękuje. - Wymruczałam i szybko wróciłam na swoje miejsce.

 Towarzysz nic nie powiedział, tylko wbił swój lekko speszony wzrok w ekran telewizora, który znajdował się na przeciwko. Właśnie zaczynał się jakiś zapewne głupi film. Przynajmniej będziemy mieć zajęcie. 

Listen to your heart

There's nothing else you can do

 Czemu te wszystkie produkcje muszą być takie denne? Za każdym razem ta sama, głupa fabuła. Ale lepsze oglądanie tego czegoś przez dwie godziny, niż na siłę zajmowanie Harry'ego nie wiadomymi rzeczami.

- Alex? - Dźwięk mojego imienia wyrwał mnie z transu.

 Nadal nie spełni świadoma, przekręciłam twarz w stronę zielonookiego i podniosłam jedną brew do góry. On wykonał ten sam ruch co ja, przez co nasze usta dzieliły marne sześć centymetrów. Sześć centymetrów, które jakby chciała, to już dawno bym pokonała.

- Co Cię łączy z tym całych Adi'm? - Na jego słowa, mimowolnie zdrętwiałam.

- Nic. Przecież Ci mówiłam już wczoraj. - Odpowiedziałam momentalnie, głosem wypranym z jakichkolwiek uczuć. 

 Dosłownie na ułamek chwili, jeden kącik ust Loczka uniósł się ku górze. Niby mały, nieistotny gest, a ja czułam jak moje wnętrze ogarnia niewyjaśnione szczęście. 

I don't know where you're going

And I don't know why

- Ja już nie potrafię tak dłużej... - Zaczął Styles, lecz w tym samym momencie zadzwonił mój telefon. 

 Przeklęłam w duchu osobę, która przerwała jego wypowiedź. Stanowczo wyjęłam urządzenie z kieszeni moich ciemnych, obcisłych rurek i nie patrząc na wyświetlacz, wcisnęłam odbierz.

- Czego? - Warknęłam.

- A tobie co? Czyżbym w czymś przerwał? - Po głosie, poznałam, że rozmawiam z Tomlinson'em.

- Może. Po co dzwonisz? 

- Chciałbym Cię uświadomić, że mała zmiana planów. Możecie przyjechać już teraz. 

 Automatycznie posmutniałam. Teraz to już ma sto procent pewności, że nie dowiem się, co chciał powiedzieć.

- Alex? Jesteś tam?- Usłyszałam zniecierpliwiony głos Louis'a. 

- Jestem, jestem. - Popatrzyłam w oczy zaciekawionego mężczyzny z lokami. - Zaraz będziemy. - Dodałam i rozłączyłam połączenie. 

- Gdzie będziemy? - Zapytał mój towarzysz.

 Schowałam komórkę na swoje miejsce. Ostatni raz rzuciłam okiem na mój obiekt westchnień i niechętnie wstałam z kanapy. 

- Musimy jechać w jedno miejsce. Trzeba odebrać mamę z pracy. W aucie podam Ci adres. - Posłałam mu wymuszony uśmiech i skierowałam się do przedpokoju.

 Ubrałam na siebie swój czarny płaszcz i buty. Po chwili obaj byliśmy gotowi. Zamknęłam dom na klucz i wsiadłam do ciemnego samochodu. Hazza zajął miejsce kierowcy i odpalił silnik. Pokazałam mu lokalizację klubu, a on zapisał ją w swoim GPS. 

 Miałam ochotę aby kontynuował swoją wcześniejszą wypowiedź, lecz on jechał w ciszy. Co parę sekund ukradkiem zerkałam na mojego seksownego kierowcę. Dlaczego życie musi być tak cholernie trudne? Dlaczego musiałam pokochać osobę, która w najskrytszych snach nie będzie moja? Ja Ci tego drogi Boże nie zapomnę. I mam nadzieję, że jak kiedyś z sobą skończę, ty też weźmiesz pod uwagę moje cierpienie. 

 Nawet się nie zorientowałam, kiedy byliśmy pod klubem. Pośpiesznie wysiadłam z samochodu i wprost na siłę, wyciągnęłam z niego Kędzierzawego. Widziałam zdziwienie malujące się na jego twarzy, jednak nie zwracałam na to uwagi. 

- Ale to na pewno nie jest urząd pracy. - Mruknął, lecz zignorowałam jego uwagę. 

 Dalej szłam przed siebie, ciągnąc go za dłoń. Wielki ochroniarz otworzył przed nami masywne drzwi. Wepchnęłam chłopaka do środka. Ciemność. Wszędzie panowała Egipska ciemność. Głośno odchrząknęłam, dając o sobie znać. Nagle oślepiły mnie wielkie, kolorowe światła. W równym rządku stała grupa najbliższych, a za nimi można było wyłapać pozostałe sylwetki gości.

- Wszystkiego Najlepszego!!! - Krzyknęli wszyscy razem.

 Uradowana odwróciłam się do Harry'ego. Jego twarz nie tyle była zdziwiona, co szczęśliwa. Spojrzałam na nasze splecione dłonie i szeroko się uśmiechnęłam. Zobaczyłam, że on również spogląda na ten widok. Poczułam mocniejszy zacisk jego palców. Jakby składał mi jakąś niemą obietnice. Obietnice na lepsze jutro przy nim. Na zawsze.

But listen to your heart

Before you tell him goodbye

~*~

Foch! I to z przytupem! Ja Wam wstawiam dwa rozdziały na dzień, a tam tak mało kometarzy? :o Choć z drugiej strony, nie mogę Was winić, że wam się nie podobał tamten rozdział. Nie ważne.

Walnę se słit dedykacje dla Marty - grzesznika i zboczeńca - A co mi tam! :D

I dla Olki - Za to, że nie śpi i zda mi relacje z jutrzejszego testu z biologi :D Olciu, wiesz, że się kocham? :o

Końcówka pisana na odczep się, więc nie bijcie x.x 

Komentarz od osoby, która przeczytała rozdział = Pokrzepiający, mocny kop w tyłek!

Kocham Was! ♥

~Andżelika