Rozdział Piętnasty (Ostatni)

Ale obiecuję, nie skrzywdzę już nikogo. Nikogo.

- Najbliższy pociąg do Manchester'u odjeżdża za piętnaście minut. Przyszykować bilet? - Zapytała miłym głosem kasjerka.
 Rozejrzałam się do o koła siebie. Pełno ludzi z walizkami przepychali się do swoich wagonów. Zakochane pary wylewały łzy, ponieważ czekała ich rozłąka. Gołębie podlatywały do ludzi z nadzieją na choć jeden okruch. I ja z boku tego. Nic mnie tu nie trzyma. Nic, oprócz wspomnień.
 Odwróciłam wzrok na kobietę i zaczęłam wpatrywać się tępo w tabliczkę z rozkładem jazdy.
- Poproszę. - Odpowiedziałam niepewnym głosem i głośno przełknęłam ślinę.
- Należy się dwadzieścia funtów. - Posłała mi miły uśmiech i wysunęła bilet na drugą stronę okienka.
 Wręczyłam pieniądze i trzęsącymi się dłońmi, chwyciłam bilet. Poprawiłam podręczną torbę na ramieniu i złapałam za rączkę od mojej walizki. Powolnym krokiem, ruszyłam w stronę niebieskiego pociągu. Podałam konduktorowi swoją przepustkę i ostatni raz rzuciłam oczyma za siebie.
 Czego ja oczekiwałam? Harry'ego, który będzie biec w moją stronę? Przytuli, pocałuję i powie, że poradzimy sobie z tym razem? Naiwna.
 Mężczyzna wcisnął mi w rozwarte palce bilet i popchał do środka. Resztkami sił udało mi się dotrzeć do swojego przedziału. Niepewnie usiadłam przy oknie i oparłam głowę o szybę. Pomieszczenie było puste. To dobrze, przynajmniej nikt nie będzie musiał widzieć moich łez, kiedy ruszymy.
 Będą mnie szukać. Policja, rodzina, zespół. W końcu, jestem niepełnoletnia, a założę się, że karteczka na środku mojego łóżka z napisem Nie martwcie się o mnie, jestem bezpieczna. im nie wystarczy.
 Ucieczka z domu, jak w jakimś filmie. Spakowałam się i w środku nocy... po prostu wyszłam z domu. Pięćset metrów od budynku, zamówiłam taksówkę i odjechałam. Muszę znaleźć pracę. To co mam przy sobie, nie starczy mi na długo. Muszę znaleźć mieszkanie. Muszę odnaleźć siebie.
 Zachowuję się jak jakaś gówniara. Sama stworzyłam problem, a jak przychodzi ponieś za niego konsekwencje, uciekam. Ale tak będzie lepiej. Moja mama, w końcu będzie szczęśliwa i nic nie będzie jej stać na drodze. Wyjdzie za Harry'ego, może jeszcze jedno dziecko, będą razem szczęśliwi. Ja tylko tam przeszkadzałam. Ale obiecuję, nie skrzywdzę już nikogo. Nikogo.
 Przez ostatnie parę godzin uświadomiłam sobie bardzo ważną rzecz. Nigdy nie byłam pewna swoich uczuć. Jednak teraz wiem na pewno, że...ja go kocham.

W dniu, w którym radość innych staję się Twoją radością,

w dniu, w którym cierpienie innych staję się Twoim cierpieniem-

masz prawo powiedzieć kocham.

 Tylko czemu uświadomiłam, to sobie właśnie teraz? Chociaż, czy to by coś dało? Ja nie jestem w tej sytuacji ważna. On kocha moją mamę, ona kocha jego, tak samo jak ja. Wyszedł z tego jakiś pieprzony trójkąt. Jednak ja wypadam w out. Nie jestem na tyle silna, aby zmierzyć się z tą sytuacją. No bo co? Miałabym o niego walczyć? To bez sensu. On już wybrał. 

 Ale czemu, to musi tak cholernie boleć? Kiedyś powiedziałabym, że miłość, to najpiękniejsze uczucie na świecie. To skrzydła dla człowieka, uśmiech na ustach, optymizm, szczęście. Teraz, jestem święcie przekonana, że to kara od Boga za złe uczynki. To fizyczny jak i psychiczny ból. Każda moja komórka ciała, domaga się jego dotyku. Moje usta błagają o najdelikatniejsze muśnięcie jego wargami. Oczy domagają się jego widoku. Uszy pragną jego melodyjnego głosu. Nos marzy o wdychaniu jego perfum, połączonych z wonią ciała. Umysł żąda jego obecności. A ja? Nie potrafię nad tym zapanować. Jestem w tej sytuacji bezsilna. Czuję, jak by ktoś wyrwał mi serce. Moje małe serduszko z kamienia. Bo tylko tak można je określić, po tym co zrobiłam. Jedyne o czym marzę, to schować się do jakiegoś zimnego kąta i wyjść z niego za parę lat. Kiedy już nikt nie będzie pamiętał o takiej Alex, która zasługuję tylko na potępienie.

 Poczułam lekkie szarpnięcie wagonu. Obraz za okienkiem zaczął się przesuwać. Ruszyliśmy, a ja miałam ochotę wybić tą szybę młoteczkiem i wyskoczyć z tego miejsca. Nie chcę tu być. Ale muszę. 

 Podobno, jeśli się kogoś kocha, pragnie się szczęścia drugiej osoby. Ja właśnie to robię. Uszczęśliwiam Harry'ego. Usuwam się z jego życia. To największe szczęście, jakie mogę mu dać. Ja mogę cierpieć, tylko proszę...proszę o uśmiech na jego twarzy. To dla mnie największa nagroda. 

 Słońce zaczęło powoli rozświetlać okolice. Zapowiada się piękna pogoda. Wyjeżdżam a natura wydaję się cieszyć z tego powodu. Cóż za ironia, prawda? 

 Mój telefon zaczął wibrować w mojej kieszeni. Wyciągnęłam go z materiału. 

Mama

 No tak, zaczyna się. Ułożyłam komórkę na mały stoliczku i zaczęłam tępo się w nią wpatrywać. Urządzenie cały czas się ruszało. Sms'y i połączenia zapychały moją skrzynkę odbiorczą. Moje kąciki ust, ironicznie uniosły się ku górze. Bawiła mnie ta sytuacja. Po co to robią, skoro i tak nie odbiorę? 

 Komórka na chwilę ustała, lecz po chwili znów oznajmiała połączenie. Zerknęłam kątem oka na wyświetlacz.

 Harry 

 Czyli już wie? Miło, że się troszczy. 

 Oczy przeniosłam na widok za oknem. Właśnie jechaliśmy przez las. Drzewa i trawy z zawrotną prędkością przesuwały się, a przez szczelinkę można było wyczuć piękną woń przyrody. Kwitnące kwiaty, tylko prosiły aby do nich podejść i powąchać. Wszystko wydawało się przeciw mnie. 

 Poczułam coś mokrego na moim prawym policzku. Odruchowo dotknęłam dłonią to miejsce. Na opuszku palca pojawił się ślad po słonej kropelce. Nawet nie zdałam sobie sprawy, że od pewnego czasu cicho łkam. Spuściłam wzrok i dostrzegłam na moich kanarkowych rurkach mokre ślady. Po chwili dołączyły do nich jeszcze inne. Pociągnęłam nosem i zacisnęłam pięści. Muszę być silna. Za późno już na żale. 

 Ciągły dźwięk wibracji zaczął mnie irytować. Wzięłam telefon w dłonie i już chciałam wyjąć z niego chip i złamać, kiedy coś nagle we mnie pękło.

 Tajemnicza siła podkusiła mnie o odczytanie choć jednej wiadomości. Nie pewnie odblokowałam urządzenie i wybrałam pierwszą lepszą wiadomość od Styles'a. Moim oczom ukazała się następująca treść.

Jesteś egoistką.

~*~

Płakałam pisząc ten rozdział. Nie wiem czemu, przecież nie długo tu wracam, jednak emocje wzięły górę. Od samego początku planowałam aby pierwsza część zakończyła się właśnie w ten sposób. Dokładnie tym sms'em. Chciałabym aby każdy zinterpretował go sobie po swojemu. Ja oczywiście znam główne jego znaczenie, jednak o nim w drugiej części. 

Proszę Was o to, aby każdy kto przeczytał ten rozdział skomentował. Proszę. 

Chciałabym wiedzieć ile osób czyta moje wypociny. Po za tym, to daję naprawdę wielkiego kopa do pisania . Dziękuję Wam za każde miłe słowo. Każdy komentarz, każda opinia - dziękuje! To bardzo wiele dla mnie znaczy. Cieszę się, że podoba Wam się ta historia. Dziękuję.

 Powracam niedługo z nowymi pomysłami, z nowym szablonem i oczywiście drugą częścią!

Kocham Was! xxx

~Andżelika