Rozdział Czternasty

(...) nie czuję zimna. Strach jest lodowaty.

- Alex! - Usłyszałam zrozpaczony, damski głos.

 Automatycznie zerwałam się z kanapy i pobiegłam w stronę dźwięku. Moja mama, siedziała w kącie pomieszczenia i cicho łkała w swoje dłonie. Szybko przykucnęłam przy niej i objęłam ją ramionami.

- Co się stało? - Szepnęłam w jej kierunku, kiedy kobieta zaczęła się uspokajać.

 Zamiast odpowiedzi usłyszałam drugą turę głośnego płaczu. Jej tusz do rzęs, tworzył długą, czarną linie na jej policzkach a oczy były całe czerwone.

- On...mnie zdradza. - Powiedziała ledwo słyszalnym głosem a mnie zamurowało. - Jak tylko znajdę tę ździrę...

 Przez dłuższą chwilę wpatrywałam się w nią w milczeniu z oczami podobnymi do spodków. No bo...to absurd. Ona nie może. 

- Wiem, że Ciebie też to zabolało. Widziałam jak się do siebie zbliżyliście. Ale proszę, nie patrz tak na mnie. - Wydukała i otarła palcami swoje łzy z policzków.

- Od początku. - Mruknęłam, nie przestając się wgapiać w rodzicielkę. 

 Usłyszałam głośne westchnięcie z jej strony i pomruk niezadowolenia. Wiem, że to dla niej ciężkie, ale ja muszę wiedzieć, gdzie zrobiliśmy błąd. 

- Przyjechałam pod jego dom. Postanowiłam zrobić mu niespodziankę i wejść do domu sama. W końcu mam dorobione kluczę. - Widziałam, że zaraz znów wybuchnie płaczem, jednak w tej chwili mnie to nie obchodziło. - Kiedy byłam w salonie, zobaczyłam go. Stał do mnie, obrócony tyłem i rozmawiał przez telefon. - Świeże łzy, przyozdobiły jej twarz a ja nie potrafiłam ustać na nogach.

 Trzęsłam się jak galareta a moje ciało było z waty. Bezsilna, upadłam na podłogę koło szatynki. Poczułam mocny ból w plecach, spowodowany uderzeniem w ścianę, jednak to nic w porównaniu z bólem w sercu. Nie musiała kończyć, sama potrafiłam odtworzyć sobie tą rozmowę w głowie. To koniec. Już koniec. Tragiczny koniec, żrący mnie od środka. 

 To nie miało tak być. To nie tak miało się stać, do cholery. Chociaż...na co ja liczyłam? Przecież w końcu musiało się to stać. Jednak wciąż żyłam nadzieją na Happy End. 

- Może to nie tak. - Próbowałam resztkami sił się bronić. 

 A może to nie obrona? Może po prostu chciałam się usprawiedliwić? 

 Kobieta szybko odwróciła głowę w moją stronę i spojrzała na mnie zszokowanym wzrokiem. Jej usta mimowolnie rozszerzyły się a źrenice powiększyły. No tak. Ona nie rozumie. 

- Co? Alex, ja słyszałam jak on jej mówi Ale ja chcę Ciebie. Ty jeszcze próbujesz ją tłumaczyć?! 

- Może miałam do tego jakieś powody?! - Powiedziałam zbulwersowana i kiedy zdałam sobie sprawę z tego co wydobyło się z moich ust, ugryzłam się z całej siły w język. - To znaczy, ona? Może da się ją jakoś usprawiedliwić? - Dodałam szybko, ściszonym głosem. 

 Chyba nie przejęła się moją wpadką, bo pokręciła drastycznie głową i mocno zacisnęła oczy. 

- Dla tej suki nie ma żadnego usprawiedliwienia. - Wycedziła groźnie przez zaciśnięte zęby, że aż się jej przestraszyłam. - Postaw się w moje sytuacji. Byłabyś taka łaskawa, jakbyś się dowiedziała, że twój chłopak leci na boki. Chciałabyś usprawiedliwić ją czy zabić? Obiecuję, że jak tylko dowiem się co to za dziwka, to powyrywam jej kłaki i złamię kark. 

 Zabolało. Zabolały mnie słowa mojej mamy. Choć nie świadomie, to jednak kierowała je do mnie. Ale ma racje. Gdybym była na jej miejscu, już planowałabym najgorsze tortury dla winowajczyni. Dla mnie nie ma litości. Jestem zimną suką bez uczuć, która dała dupy facetowi kobiety, która mnie kocha. Mój los jest przesądzony. A miało być tak pięknie. Ale on też nie jest bez winy. Nienawidzę go. Nienawidzę go za to, że pojawił się w naszym życie. W moim życiu.

 Szybko zerwałam się z zimnej podłogi i pobiegłam do swojego pokoju. Dopiero tu, dałam upust słonym kroplom. Jestem niczym. Nie zasługuję na to. 

 Podeszłam do okna i otworzyłam je na oścież. Fala przyjemnie zimnego powietrza szczególnie dotknęła moje mokre policzki. Co ja mam teraz zrobić? Przyznać się i oddać się losowi? Czy jestem na tyle odważna? Pff, jestem pierdzielonym tchórzem. Nie stać mnie na takie poświęcenie. 

 Mój wzrok utkwił na małym kamyczku, na parapecie. Nie dużo myśląc, chciałam chwycić kamyk, co okazało się błędem, ponieważ przecięłam sobie rękę ostrym rokiem podokiennika. Strumień ciepłej, czerwonej krwi, spłynął po mojej dłoni, aby po chwili swobodnie kapać na chodnik pode mną. Cicho syknęłam z bólu i przyłożyłam najbliższy kawałek karteczki do rany. Trzymając się za obolałe miejsce, dotarłam do łazienki i włożyłam rękę pod kran. Puściłam zimną wodę i przemyłam skaleczone miejsce. Po chwili zatamowałam krwotok białym bandażem i znów podreptałam do pokoju. Znając życie, będą mówić, że się cięłam. 

 Bezwładnie rzuciłam się na łóżko, uważając oczywiście na obolałe miejsce i schowałam twarz w poduszczę. I co teraz? Chciałabym cofnąć czas i nie dopuścić do takiego obrotu spraw a jednocześnie nie żałuję tych wspaniałych chwil z Harry'm. Czemu nie mogę być jak normalna nastolatka, która zakochuje się w swoim rówieśniku z klasy lub szkoły i po kątach do niego wzdycha. Wolałabym nieodwzajemnione to coś niż tą sytuacje. To koniec. Tak historia nigdy nie miała prawa się zdarzyć. Nie miała prawa mieć szczęśliwego zakończenia. 

~*~

 Wielkie budowle. Szerokie i długie mosty. I ja pośrodku tego. To nie Londyn. Jestem tego pewna.

 Zapominam o swojej przeszłości. Jestem...szczęśliwa? Nie. Ale w zamian jestem bezpieczna. Nikt o mnie nic tu nie wie. Nikt nie wie, co ja tu robię. I to jest dobre. 

 Słyszę w oddali, ciche szepty bliskich. Szukają mnie. Wiem to. W szczególności on, jednak tak jest lepiej. Dla niego. Dla mnie. Dla nas. Nie dam się znaleźć. Jestem dla nich niewidzialna. I tak ma pozostać. 

 Żyje na nowo. Mam pracę, mieszkanie. Nie mam przyjaciół, jednak nie brakuje mi towarzystwa. 

 Stoję nad rzeką. Opieram moje ciepłe dłonie o lodowatą barierkę. Widzę gwiazdy, które odbijają się w Irwell. Cień budynków, pokrywa mnie tym samym tworząc nade mną łunę tajemniczości. 

 Ludzie przechodzą koło mnie, jednak nikt nie interesuję się rozdartą osiemnastolatką. Każdy ma własną historię, nie potrzeba im dodatkowych przygód, problemów. Jestem tylko kolejną nastolatką ze złamanym sercem. 

 Nie widziałam ich już rok. Nawet nie wiem, czy jeszcze mieszkają tam gdzie przedtem. Wmawiam sobie, że mnie to nie interesuje, jednak serce zna prawdę. Tęskni. 

 Brakuje mi jego dotyku. Jego ciepłego oddechu na mojej szyi. Jego wielkich dłoni na moich udach i pośladkach. Jego rozgrzanych warg i gorącego języka w moich ustach. Jego męskiego zapachu. Jego niskiego głosu. Jego przenikliwego wzroku na moich tęczówkach. Jego. 

 To już nie należy do mnie. Teraz jego oddech drażni nie moją szyje. Teraz jego dłoń nie spoczywa na moim udzie. Teraz jego wargi nie muskają moje. Teraz jego zapach nie jest wdychany przeze mnie. Teraz jego niski głos pieści nie moje uszy. Teraz jego oczy nie spoglądają w moje. Teraz nie ja. 

 Minął już równy rok. Pragnę wrócić. Jednak nie mogę. Jestem tchórzem. Jestem za słaba. Jestem ale mnie nie ma. I to jest dobre. 

~*~

 Otworzyłam gwałtownie oczy i podniosłam głowę do góry. To tylko sen. 

 Spojrzałam w stronę okna. Słońce już dawno schowało się za horyzontem. Zauważyłam, że wciąż mam otwarte okno, jednak nie czuję zimna. Strach jest lodowaty. 

 Delikatnie podniosłam się na jednym łokciu i wstałam z łóżka. Rozejrzałam się po pokoju przez przymrużone oczy i oblizałam wargi. Cicho otworzyłam drzwi i wyszłam na korytarz. Weszłam do łazienki i usiadłam na rogu wanny. Spojrzałam na swoją rękę i odruchowo się skrzywiłam. Cały bandaż był czerwony od krwi. 

 Podeszłam do umywalki i odkręciłam zimną wodę. Nabrałam trochę na dłonie i spryskałam nią twarzy. Mój wzrok powędrował na moje odbicie w lustrze. Kogo widzę? Sukę bez uczuć, która zasługuję tylko na potępienie. Posłałam sama sobie, kpiący uśmieszek i wytarłam twarz w ręcznik. Na materiale pozostały czarne ślady od tuszu. Ostatni raz zerknęłam na lustro. Przyjrzałam się sobie uważnie i...podjęłam decyzje.

 To koniec. 

 Wyjeżdżam. 

~*~ 

Marudziliście mi, że rozdział krótki to macie jeszcze jeden :D Jest to przed ostatni rozdział tej serii. 

Kto się spodziewał, że sprawy potoczą się w ten sposób? 

Może niektórzy zauważyli, że dodałam jeszcze jedną zakładkę. Zakładka, która przekierowuję Was na mój drugi blog. Jak na razie jest tam tylko prolog i bohaterowie i tak zostanie do nie zakończenia tego bloga. Jednak już teraz zachęcam Was do dodawania się do obserwatorów :)

Do napisania!

Kocham Was!

~Andżelika