Rozdział Jedenasty (Część Druga)

 To była jedna z wielu chwil, kiedy żałowałam swojego wyjazdu. Mogłam spędzić ten czas w pobliżu niego, a nie płacząc nad Irwell. 

- I co teraz z nami będzie? - Spytałam cicho i mocniej wtuliłam się w umięśnione ciało mężczyzny.
 Czułam ciepło bijące od niego. Styles bawił się moimi palcami od prawej dłoni, obejmując mnie swoim ramieniem jednocześnie. Miałam wrażenie, jakbyśmy byli sami na tym świecie. Czas stanął w miejscu i dał nad w końcu możliwość delektowaniem się sobą. Jakby na dole nie było żadnej imprezy. Tylko ja i on. I nasza miłość.
- Jestem gotowy w każdej chwili zerwać dla Ciebie z Isabel. - Mruknął.
 Spodobała mi się ta wizja. Dość ciągłego ukrywania. Cały świat wie o nas. Nie chcę znów brać udział w jakimś pieprzonym romansie. Może wyrosłam z takich rzeczy, nie wiem. Wiem, że chcę mieć Harry'ego tylko dla siebie.
 Z drugiej strony przeraża mnie wizja opowiedzenia o naszej przeszłości mojej mamie. Boję się, że mnie znienawidzi. Nie obchodzi mnie, czy wyrzuci mnie z domu, oczerni przed całą rodziną albo co tam wymyśli. Nie chcę aby mnie znienawidziła. Chcę aby cieszyła się moim szczęściem. Aby była na moim ślubie, radowała się z mojego przyszłego macierzyństwa. Nie ważne czy z Hazzą, ważne aby mnie wspierała. A teraz, ja po prostu nie mam pojęcia co mogę się po niej spodziewać.
- Ale nie chcę zostawić Cię samą z Isabel. Chcę przy tobie być, a będąc w trasie nie dam rady. - Usłyszałam jego zmartwiony głos, a ja poczułam jakby ktoś wylał na mnie wiadro lodowatej wody.
 Oderwałam się od chłopaka i usiadłam po turecku na przeciwko niego, jeszcze bardziej otulając się kołdrą. Odgarnęłam trochę roztrzepane włosy za ramię i spojrzałam wyczekująco na partnera.
- O czym ty mówisz? - Szepnęłam.
 Widziałam zakłopotanie na jego twarzy. Zaczął nerwowo odwracać wzrok i poprawiać fryzurę. Swoją drogą, słodko wygląda jak się denerwuje.
- Wyjeżdżam w trasę koncertową za półtorej tygodnia. - Powiedział z prędkością światła, tak, że prawie nie usłyszałam.
 Zabolały mnie jego słowa. Nie dlatego, że mi nic nie powiedział. Ponieważ, ledwo go zyskałam, a już będę musiała się z nim rozstać na...no właśnie.
- Ile? - Zapytałam głosem wypranym z jakichkolwiek uczuć.
- Dwa tygodnie i mam już pierwszą trzydniową przerwę, wiec wrócę do Londynu, ni-
- Ile? - Zaznaczyłam wypowiedziane słowo, tym samym przerywając mu.
 Kędzierzawy wziął głęboki wdech i spojrzał mi w oczy. Jego tęczówki mówiły Spokojnie,  wszystko będzie dobrze. Musi być. tak przekonująco, że aż sama na sekundę uwierzyłam i kącik moim ust podniósł się ku górze.
- Sześć miesięcy. - Miałam wrażenie, że każdy z osobna wyraz wbija pojedyncze ostrze w wybraną połowę serca. Serca, które wciąż jest złamane i tylko miłość może je naprawić.
 Jego mocne ramiona objęły moje kruche ciało i przycisnęły do swojego torsu. Wtuliłam twarz w jego klatkę piersiową i napawałam się jego zapachem ciała. Puki mogłam. Najpierw ja go opuściłam na pół roku, teraz on to robi. To była jedna z wielu chwil, kiedy żałowałam swojego wyjazdu. Mogłam spędzić ten czas w pobliżu niego, a nie płacząc nad Irwell. Ale wiem, że nie mogę mu mieć niczego za złe. To jego praca. Praca, którą kocha. Sama byłam directioner, która marzyła aby spotkać swoich idoli. A oni jadą spełniać marzenia swoich fanek.
- Kocham Cię. - Szepnął w moje włosy i pocałował mnie w czubek głowy.
- Ja Ciebie też kocham Harry...

~*~

 Zeszliśmy na dół i podeszliśmy do stolika, gdzie siedzieli nasi przyjaciele. Zayn całował się z Perrie, moja mama była tak spita, że nie reagowała i nie wiedziała co się w okół niej dzieje; Niall jadł kanapkę a Louis (który był nadzwyczaj trzeźwy) rozmawiał z Eleanor. Usiedliśmy jak gdyby nigdy nic koło siebie, a ja w tym momencie zdałam sobie sprawę, że brakuję Liam'a i Danielle. Po chwili ujrzałam ich tańczących na parkiecie i mały uśmiech wpłynął na moją twarz. 

- Co robiliście? - Spytał zadziornie Tomlinson za co dostał po głowie od swojej dziewczyny.

 Eleanor uśmiechnęła się przepraszająco, co wyglądało komicznie. Sięgnęłam po bodajże moją szklankę z drinkiem i upiłam mały łyk. 

- Nie twoja sprawa durniu. - Warknął Harry, co w pędziło najstarszego z zespołu w śmiech. 

- Harry... - Mruknęła moja rodzicielka i przysunęła się do Styles'a. - Dlaczego mnie zostawiłeś? - Zapytała typowo pijackim głosem.

 Mężczyzna zaśmiał się nerwowo i już chciał coś powiedzieć, lecz uniemożliwiły mu to usta mojej mamy na jego. Automatycznie odwróciłam wzrok, tym samym spotykając się z pokrzepiającym uśmiechem ze strony Niall'a. Blondyn wstał i usiadł po mojej lewej stronie. Objął jednym ramieniem moje i przycisnął do siebie.

- Będzie dobrze mała. Tyle wytrzymałaś, to i teraz dasz rade. - Mruknął pokrzepiająco.

 Nie wiedziałam czy nadal trwają w pocałunku, czy może chłopak z burzą loków na głowie przygląda się mi. Nie chciałam sprawdzać, ponieważ bałam się, że spotkam się z nieprzyjemnym rozczarowaniem. 

 Przełamałam się jednak i oderwałam moje ciało od Horan'a. Przygryzłam wargę, a moja głowa odwróciła się w kierunku pary narzeczonych. Miłe zaskoczenie wymalowało się na mojej twarzy, kiedy zobaczyłam, że moja rodzicielka leży oparta o drugi bok kanapy, a sam Harry przygląda mi się badawczo. W momencie, w którym nasze oczy się spotkały, kąciki jego ust podniosły się niemrawo ku górze. Wyciągnął swoją dłoń w moją stronę, a ja zrobiłam zdezorientowaną minę.

- Zatańczysz ze mną ostatni raz tego wieczoru? - Zadał pytanie szarmanckim głosem, a ja wytężyłam słuch aby zorientować się, jaka piosenka teraz leci.

 ~muzyka~

 Szeroki uśmiech wstąpił na moją twarz i pewnie chwyciłam dłoń Kędzierzawego. Wolnym krokiem dotarliśmy w wybrane miejsce i stanęliśmy do siebie przodem. Styles przyciągnął mnie do siebie, a ja położyłam swoje dłonie na jego karku i spojrzałam z zaufaniem w jego zielone tęczówki. 

Near, far, wherever you are

I believe that the heart does go on.

Once more you open the door

And you're here, in my heart and

My heart will go on and on...

 Delikatnie poruszaliśmy się w rytm muzyki między innymi parami. Czułam się bezpiecznie w jego ramionach. I choć jestem święcie przekonana, że nie umiem tańczyć, przy nim nie przejmowałam się tym, ponieważ wszystko wydawało się inne. Patrzyłam na świat przez pryzmat szczęścia. 

You're here, there's nothing I fear

And I know that my heart will go on.

We'll stay forever this way 

You are safe in my heart and

My heart will go on and on...

 Nie wyobrażam sobie, co by było gdybym go nigdy nie spotkała. Nie potrafię siebie wyobrazić przy boku jakiegoś innego mężczyzny. 

 A może tak miało być? Może ja miałam tyle cierpieć aby w końcu zaznać szczęścia? Może Bóg tak to zaplanował i teraz chcę mi wszystko wynagrodzić? Moim szczęściem - Harry'm. Tak, Harry jest zdecydowanie moją definicją szczęścia. 

 Moja nasza historia jest jak z jakieś durnej, brazylijskiej telenoweli dla staruszek, które nie mają już własnego życia uczuciowego. Schodzą się, rozchodzą, zdradzają. Ale jak widać, moje życie lubi się tak bawić.

 Kiedy rozbrzmiały ostatnie nuty piosenki, najmocniej jak umiałam wtuliłam się w mężczyznę. On z kolei pogłaskał mnie po głowie i również objął. Nie wiem, ile tak trwaliśmy. Jak dla mnie mogliśmy wieczność.

~*~

Witajcie! Wiem, flaki z olejem - to ten rozdział ale nie mogłam do niczego więcej się zmusić. Tak więc, nie bijcie! Cieszę się, że podobał Wam się ostatni rozdział (a ti ti ti zboczeńce) i dziękuje za tyle komentarzy :)

Założyłam bloga z Martą! Mam nadzieję, że wpadniecie! ♥

Komentarz od osoby, która przeczytała rozdział = pokrzepiający, mocny kop w tyłek! 

Kocham Was ♥

~Andżelika