Rozdział Trzynasty (Część Druga)

Miałam wrażenie, że wraz z tym, kopnął mnie prąd na ułamek sekundy. Niewyobrażalnie mocna siła, która nas do siebie przyciągała, uczucie, które nas łączy - To wszystko powoduję takie, a nie inne reakcje i odczucia.

- Pa mamo! - Wykrzyczałam ostatni raz i zamknęłam drzwi.
 Powoli przekręciłam klucz w zamku, aby mieć pewność, że zostałam sama z Harry'm. Mojej rodzicielce skończył się urlop i niestety ( albo i na szczęście - jak kto woli ) musi wracać do pracy. Od godziny 9.00 a.m do 5 p.m mogę robić co tylko chcę i jak mam na to ochotę. Jak to pięknie brzmi.
 Wesoła weszłam do salonu i zaraz po przekroczeniu progu poczułam czyjeś ciepłe wargi na swojej szyi, które delikatnie pieściły moją spragnioną  jego dotyku skórę.
- Hazz... - Wymruczałam mu prosto do ucha.
 Chłopak położył swoje wielkie dłonie na moich biodrach i zamknął je w szczelnym ścisku. Jego usta zjechały niżej, w kierunku dekoltu. Podobało mi się to. Lubiłam, kiedy pokazywał, że jestem jego. Bo jestem i to każdą komórką.
- Tak, kotku? - Mruknął, nie przestając całować mego zagłębienia pomiędzy piersiami.
 Podniosłam prawą rękę i objęłam jego kark. Szybkim ruchem obróciłam się tak, że staliśmy na przeciw siebie. Uniosłam wzrok i nasze oczy się spotkały. Miałam wrażenie, że wraz z tym, kopnął mnie prąd na ułamek sekundy. Niewyobrażalnie mocna siła, która nas do siebie przyciągała, uczucie, które nas łączy - To wszystko powoduję takie, a nie inne reakcje i odczucia.
 Uważnie śledziłam jego tęczówki. Uczyłam się go na pamięć. Stanęłam na palcach i stóp i lekko musnęłam górną wargą jego dolną. Mężczyzna przez chwilę wydawał się sparaliżowany, jednak zanim zdążyłam się zorientować, jego język z zachłannością dogadzał mojemu. Oba mięśnie zdawały się toczyć walkę. Walkę, gdzie rządziła żądza namiętności i przyjemności.
 Jego wielkie dłonie wylądowały na moich pośladkach i mocno je ścisnęły. W tym samym momencie pogłębiłam nasz pocałunek. Nagle Styles podniósł mnie, a ja odruchowo otoczyłam go nogami w pasie. Przemieszczaliśmy się na oślep po całym pomieszczeniu, taranując przy tym niektóre rzeczy. Kędzierzawy z całej siły przycisnął mnie do ściany. Przyjemny ból rozlał się po moich plecach. Nie odczuwalny. Nie przy tej dawce przyjemności, którą w tamtym momencie otrzymywałam. To był mój raj. Raj na egoistycznie bezdusznej Ziemi.
 Naszą wspaniałą czynność musiało jak zwykle coś przerwać. Irytujący telefon w kieszeni towarzysza wyrwał nas z transu. Cholera.
 Brunet z nieukrywaną niechęcią oderwał się od moich ust i wypuścił moje ciało ze swoich objęć. Aby pogłębić swój niesmak do sytuacji, głośno mlasnął, na co pokręciłam głową z rozbawieniem. Wyciągnął urządzenie z kieszeni czarnych rurek i nonszalancko przyłożył sobie do ucha.
- Halo? - Warknął. Tak, warknął.
 Oderwałam oczy od chłopaka i naciągnęłam swoją bluzkę na mój goły brzuch. Swoją drogą, ciekawe kto ją tak podwinął?
- Nie krzycz, zaraz będziemy. - Powiedział już nieco spokojniej Harry.
 Schował komórkę na swoje miejsce i podparł się jedną ręką o bok. Śmiesznie wyglądał. Wolnym krokiem podszedł do mnie i znów objął w pasie.
- Kto dzwonił? - Zapytałam.
- Menager. Co ty na to, abyś pojechała ze mną na próbę? - Słowa wypływające z jego ust bardzo mnie ucieszyły.
 Szeroki uśmiech wstąpił na moją twarz. Pokiwałam twierdząco głową i ostatni raz cmoknęłam mężczyznę prosto w usta.

~*~

- Alex! - Krzyknął Tomlinson i wprost rzucił się na moje biedne, kruche ciało.

 Z całej siły objął mnie swoimi ramionami, a głowę ułożył w zagłębieniu pomiędzy obojczykiem. Niemrawo odwzajemniłam uścisk. Miałam wrażenie, że zaraz mnie zmiażdży.

- Lou... - Mruknął Harry i odciągnął naburmuszonego chłopaka ode mnie. 

 W tym samym momencie łapczywie nabrałam powietrza do płuc, którego bardzo mi brakowało poprzez zdecydowanie za mocny uścisk Boo Bear'a. 

- Dobrze, Harry. Nie bądź już taki zazdrosny. - Powiedział z łobuzerskim uśmieszkiem najstarszy z zespołu.

- Nie jestem zazdrosny. - Odwarknął.

- Taaak. Bo jak na imprezie zniknęliście na parę godzin, to graliście w karty. - Odszczeknął rozbawiony i odszedł na kanapę. 

 Muszę przyznać, że ta krótka wymiana zdań i mnie rozśmieszyła i ucieszyła. Dlaczego ucieszyła? Ponieważ wciąż widzę w nich tych nastolatków, którzy są najlepszymi przyjaciółmi.

 Weszliśmy w głąb dużej sali. Na małej scenie poustawiane były różnorakie sprzęty muzyczne a przy perkusji siedział jak mniemam Josh, który lekko się do mnie uśmiechnął. Cały czas Styles prowadził mnie za rękę. Z punktu osoby trzecie, musieliśmy wyglądać jak para. A nią nie niestety jeszcze nie jesteśmy. Bo nie jesteśmy, prawda?

 Przywitałam się z resztą chłopców krótkim machnięciem ręki i usiadłam pomiędzy Eleanor i Danielle. Zdezorientowana rozejrzałam się w poszukiwaniu dziewczyny Malika, jednak nigdzie nie mogłam jej dostrzec.

- Przygotowuję się do swojej trasy koncertowej. Wyjeżdża już pojutrze. - Usłyszałam za swoimi plecami głos Zayn'a. 

 Automatycznie obróciłam się w jego kierunku. Skąd on wiedział, że jej szukam? Dobra, nie jest to teraz ważne. Brunet wydawał się jakby ktoś wyssał z niego tchnienie życia. W oczach nie tańczyły już te charakterystyczne iskierki, oczy wyrażały smutek, a nawet jego idealnie ułożona fryzura zdawała się mieć żałobę. Kocha ją. I to widać. Nie tylko mi będzie trudno się rozstać.
 Posłałam mu pocieszający uśmiech. Chciałam go przytulić i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Choć... kogo jak chce oszukiwać? Kogo, skoro sama dobrze wiem, że nie będzie dobrze.
 Powróciłam do swojej pierwotnej pozycji i kątem oka zerknęłam na El i Dan. Obie miały kąciki ust uniesione ku górze.
- Wszystko dobrze? - Zapytałam koleżanki.
 Jak na rozkaz skierowały swoje głowy w moją stronę. Teraz dopiero zauważyłam, że miały na sobie maskę sztucznego szczęścia. To nie te same dziewczyny.
- Alex... nic nie jest dobrze. Ja sobie bez Liam'a nie poradzę. - Szepnęła starsza.
- Właśnie. Tęsknota mnie rozsadzi. Już to raz przeżywałam i nie chcę nigdy więcej. Nie życzę tego uczucia nikomu. - Dopowiedziała druga przyjaciółka.
 Patrząc na nie, mogę śmiało stwierdzić, że nie wiem nic o tęsknocie. Co one muszą przeżywać? Ja? Jeszcze dużo przede mną. Udało mi się pół roku spędzić z dala od ukochanego, więc dlaczego miałoby mi się i teraz nie udać?

Ponieważ teraz jest on twój.

 Tak. To dość wpływowy argument. Lecz muszę potraktować tą rozłąkę jako wyzwanie. Wyzwanie dla naszej miłości. W życiu musimy pokonać wiele trudności, aby potem cieszyć się szczęściem. To nie problemy stają na naszej drodze. To my stajemy na drodze problemów. I tego muszę się trzymać. 

- Ej, dziewczyny! To nie pogrzeb, my tu jesteśmy. Ja wiem, że strasznie ciężko będzie Wam się z nami rozstać, ponieważ jesteśmy wspaniali - Chyba zapomniał dodać słowa skromni. - i nas kochacie, ale jeszcze tu jesteśmy! - Powiedział jak zwykle pozytywny Tomlinson i wskoczył na scenę. 

 Po hali rozbrzmiały pierwsze dźwięki What's makes you beautiful. Nikłe szczęście na małą chwilę wstąpiło we mnie, jednak nie pokonało wewnętrznego żalu. Chłopcy skakali, rozpychali się, wygłupiali. Jak duże dzieci. Widać, że sprawia im to radość. 

- Są fantastyczni. - Wydusiłam z nieziemską fascynacją i ekscytacją.

 Towarzyszki potwierdziły moje słowa przytaknięciem głowy i dalej całą trójką śledziłyśmy poczynania naszego zespołu. W końcu rozbrzmiało charakterystyczne "Na, na, na...". Mężczyźni ustawili się w znaną nam figurę. Kiedy mój obiekt westchnień zaczął śpiewać swoją solówkę, cały świat przestał istnieć. Liczył się tylko on i jego głos. Moje serce przyśpieszyło, a oddychanie stało się najtrudniejszą rzeczą na świecie. Uczucie uniesienia opanowało moje wszelkie myśli, dając możliwość chwilowego oderwania się od szarej i przytłaczającej codzienności. Tak bardzo go kocham. 

~*~ 

- Wejdziesz, prawda? - Zapytałam Harry'ego, kiedy zaparkowaliśmy pod moim domem. 

 Odpięłam pasy i wysiadłam z auta. Zatrzasnęłam drzwiczki i spojrzałam wyczekująco na Styles'a, który również był na zewnątrz.

- Oczywiście. - Odpowiedział.

 W końcu odwróciłam się przodem do werandy i ujrzałam czyjąś postać na schodach. Zaciekawiona podeszłam bliżej i od razu rzuciły mi się w oczy te roztrzepane blond włosy.

- Andrea? - Wolałam się upewnić.

 Osoba podniosła swoją głowę i moim oczom ukazał się łobuzerki uśmiech przyjaciela. Błękit w jego tęczówkach mogłam zauważyć już z paru metrów. 

- Też tęskniłem, mała. - Mruknął.

 Wielki uśmiech wstąpił na moją twarz, a nogi same się rwały aby do niego podbiec i rzucić się w ramiona. I tak oczywiście musiałam postąpić. Mężczyzna objął mnie i wtulił swoją głowę w zagłębienie koło obojczyka. Wspaniale się czułam w jego towarzystwie.

- Witaj. - Usłyszałam niski, ochrypły głos za mną. 

 Momentalnie odskoczyłam od przyjaciela i schowałam dłonie za plecy. Kompletnie zapomniałam o brunecie. Miałam wrażenie, że zabijają się oczami. Wysyłają jakieś śmiertelne pioruny, jednak to Harry pałał mocniejszymi. Gdyby wzrok mógł zabijać, blondyn już dawno leżałby na środku ulicy w kałuży krwi.

- Może wejdziecie? - Przerwałam uciążliwą ciszę, która panowała pomiędzy nami. 

 Niezdarnie wyciągnęłam klucze z kieszeni i podeszłam do drzwi. Szybko je otworzyłam i weszłam do środka. Po chwili wszyscy byliśmy w salonie. Hazza usiadł na fotelu i poklepał swoje kolana zachęcająco. Oczywiście usiadłam na nich i zarzuciłam swoje dłonie na jego kark. Chłopak jeszcze bardziej władczo przyciągnął mnie do siebie i przycisnął swoje usta do mojego czoła. Podobało mi się to. 

- Dobra, Harry. Wiem, że chcesz mi udowodnić czyja jest Alex i co ty tam wymyślisz, ale mi się nie chcę bawić w te podchody. Nie dziwie Ci się, że jesteś zazdrosny ale uwierz, jestem po waszej stronie. Szczęścia. - Powiedział blondyn i rozłożył się na kanapie. Jasne, rozgość się.

 Czy on musi być taki szczery? Bezpośredni? Myślałam, że po jego słowach Harry się rozluźni, lecz na przekór mnie wzmocnił swój uścisk na moje tali, przez co ledwo łapałam oddech. Zaraz mnie zgniecie.

- Faktycznie na początku byłem cholerni zazdrosny. Ale skoro tak mówisz... - Przerwał i wziął głęboki wdech. - Mam nadzieję, że się nią zaopiekujesz podczas mojej nieobecności. - Dokończył. 

- Nie martw się. - Zakończył.

 Niebieskooki chwycił za pilot od telewizora i włączył urządzenie. Jasne, rozgość się.

***

 Witajcie moi mili! Dziękuje za wszystkie komentarze! Pisaliście, że chcecie trochę ostrych scen, lecz nie będę w każdy rozdziale opisywać jak się pieprzą. Podobno, chcielibyście też aby Is już się dowiedziała  o nich, ale ja nie planuję tego na najbliższe... hmm.... parę? Tak, parę rozdziałów :)

 Chciałabym pisać część 3, jednak... czy ktoś w ogóle będzie to jeszcze czytać? Nie chcę robić z tego bloga tasiemca, typu Moda na sukces, ale nie chcę się też z Wami rozstawać :c

 Bardzo bym chciała abyście zajrzeli na mojego bloga z Martą. Wiem, że nie mogę Wam niczego narzucać, ale byłoby miło. 

 Mam dla Was konkurs? Chyba tak... konkurs. Choć w konkursie jest wygrana... a ja co? Mogę jedynie zaoferować dedykacje nad rozdziałem :x Ale mam nadzieję, że jednak ktoś będzie tak dobry i weźmie w tym udział. A teraz do rzeczy. Przysyłajcie mi na moje gg ( 38211817)  wasze pomysły, co byście chcieli... albo inaczej... jak sobie wyobrażacie dalsze losy tego bloga. Ma mi to pomóc w kontynuowaniu tego bloga. Nie obiecuję, że wykorzystam każdy pomysł, jednak na pewno będzie miło jak zasypiecie mnie waszymi pomysłami :) Jeśli macie jakieś pytanie piszcie na ask'u lub gg - nie gryzę :3

Kocham Was ♥

~ Andżelika