Rozdział piętnasty (Część Druga)

 Nie mów nic, nie chcę słów. Chcę Ciebie.

- Tęsknisz?
 Głos Adi'ego wyrwał mnie z rozmyślań. Siedzieliśmy na małym podwyższeniu w przytulnym parku. W skupieniu obserwowałam mieniące się promienie słońca padające na krajobraz. Próbowałam chwytać ciepłe muśnięcia na swoją twarz, aby choć troszkę się zarumieniła. Nie lubiłam się opalać, lecz to było nadzwyczaj przyjemne.
- Co to za pytanie? - Cichy głos wydobył się z moich ust.
 Poczułam przenikliwy wzrok chłopaka na sobie.
- Proste. - Odpowiedział. - Tęsknisz?
 W myślach zrobiłam pauzę. Chociaż nie wyraził się dokładnie, ja wiedziałam o co mu chodzi. I wydawało mi się, że doskonale zna odpowiedź na to jakże absurdalne pytanie. Jednak, kiedy wydaje mi się że go choć troszkę znam, on musi mnie zadziwić. Sama dokładnie nie wiem czy to jego urok, czy minus. Lecz bo dłuższym zastanowieniu, każda jego wada jest zaletą.
- Przecież to oczywiste, że tak. - Mruknęłam i odruchowo odgarnęłam włosy z twarzy.
 Cisza. Brak odpowiedzi. Jedyne co przypominało mi o tym, że nadal mam sprawny słuch, był radosny śpiew pewnego szczęśliwego ptaszka, który musiał znajdować się parę drzew od nas.
- A on? On tęskni? - Kolejne pytanie wykradło mu się z gardła i wywołało u mnie sprzeczne emocje.
 Sprzeczne, bo co mam mu odpowiedzieć? "No jasne!"? Sama nie mam pewności. A co jeśli już o mnie zapomniał? Jeśli jestem już szarym wspomnieniem?
 Dobra, nie jestem aż tak świetna w dramatyzowaniu jak myślałam. Nie zapomniał. Wiem to. Kocha mnie. Sam mi to powiedział. A ja, możliwe, że naiwnie w to wierzę. Wierzę i mam nadzieję, że tak jest. Nadzieja matką głupich, lecz matkę trzeba mieć, prawda?
- Tak, tęskni. - Słowa ze stoickim spokojem wypłynęły i rozlały się po głuchej rzeczywistości. - Skąd Cię wzięło na takie rozmyślania?
- Lubię czasem pomyśleć. - Już chciałam otworzyć usta aby powiedzieć coś zgryźliwego, lecz uciszyła mnie jego następna uwaga. - I wyprzedzając twoje następne słowa, tak, ja też potrafię myśleć.
 Przejrzał mnie. Dobry jest.
- Może i potrafisz, jednak Ci to nie wychodzi. - Burknęłam i wzruszyłam ramionami.
- Jak nie? - Oburzył się. - W szkole moją najniższą średnią było 2.10.
- A najwyższą?
- Nie było najwyższ...pomińmy ten temat.
 Mój towarzysz zerwał się z miejsca i stanął na przeciw mnie. Niechlujnie przeczesał palcami swoje blond włosy i szarmancko się uśmiechnął.
- Zamierzasz siedzieć tu cały dzień? - Prychnął mi prosto w twarz.
 Z determinacją wstałam i otrzepałam swoje spodnie z brudnej trawy. Zrobiłam bojową minę niczym małe dziecko i oparłam swoje dłonie na jego ramionach.
- Siedzenie jest dla frajerów. - Szepnęłam, nie spuszczając wzroku z jego oczu i delikatnie plasnęłam go w policzek.
 Z gracją baletnicy zeskoczyłam z podwyższenia i ruszyłam wzdłuż pięknej fontanny. Parę sekund później, dołączył do mnie przyjaciel. Oczywiście, to by było zbyt normalne gdyby tak po prostu szedł po ziemi. On oczywiście musiał iść po murku okazałej fontanny, niczym pięciolatek.
- Alex, popatrz! Widzisz jaki jestem wysoki? - Krzyknął, na co przewróciłam oczami.
 Może i miał teraz z te dwa metry i ileś tam centymetrów, jednak przyzwyczaiłam się do jego wysokiego wzrostu.
- Jeśli zaraz nie zeskoczysz z tego murka, wrzucę Cię do wody. - Zagroziłam pół żartem, pół serio.
 Jak mogłam się domyślić, moja groźba tylko go rozśmieszyła. Z szerokim uśmiechem na twarzy, pokazał mi język.
- Nie odważyłabyś się. - Rzucił.
- Ah, tak?
- Oczywiście.
 W tym samym momencie, kiedy on stawiał następny krok, wyciągnęłam lewą rękę w kierunku jego nogi...i...no cóż...nie pozostaję mi nic innego, jak uciekać.

~*~

- Ja Cię kiedyś zabiję, kobieto. - Warknął Adi, jednak ja widziałam jak jego koniuszki ust drgają ku górze. 

- Czemu? Szkoda by Ci było, po za tym, sam się śmiejesz. - Pokazałam mu koniuszek języka i wpuściłam do domu.

 Po ściągnięciu z siebie kurtki i butów, weszłam do salonu. Przyznam, że zdziwił mnie widok mamy w domu. Zwykle wracała parę godzin później.

- Co ty tutaj robisz, mamo? - Zapytałam, a w tle usłyszałam ciche "Dzień dobry" przyjaciela.

- Myślałam, że mieszkam. - Odpowiedziała i posłała mi przyjazny uśmiech, który odwzajemniłam. - Masz pozdrowienia od chłopaków, jednak będzie im milej jeśli osobiście odpowiesz.

 Dopiero teraz dostrzegłam na stole ciemny laptop i usłyszałam cichy śmiech. Mimowolnie szeroki uśmiech rozjaśnił moje usta.

- Zaraz. Teraz dam Ci jakiś ręcznik. - Ostatnie słowa skierowałam do mężczyzny i pociągnęłam go za rękę w stronę łazienki.

 Kolejna salwa dobrze znanego mi śmiechu. Kolejna porcja miodu na moim roztrzepotanym sercu. 

 Kiedy weszliśmy do pomieszczenia, rzuciłam prosto w twarz Adi'emu, ręcznikiem. Cicho prychnęłam na widok jego niezadowolonej miny i założyłam rękę na rękę. 

- Nie dość, że mnie do wody wrzucasz, to jeszcze mnie bijesz. - Mruknął.

- Biedaczyna. Powiedz, kiedy mam Ci współczuć. 

 Z małym zniecierpliwieniem przyglądałam mu się, jak powoli wycierał swoje roztrzepane włosy. Z tą fryzurą wyglądał jak jakiś roztrzepany kocur. Tylko dorysować mu wąsy, czarną kredką do oczu.

 Nagle do mojej głowy wdarły się pewne słowa i rozbrzmiały niczym echo w tunelu.

Najlepsze w tym wszystkim jest to, że będę Cię kochać. Kochać, kochać i jeszcze raz kochać. Tylko ja, ty i nasza miłość. 

 Wierzę Ci, Harry. Tak bardzo Ci ufam. Tak bardzo chciałabym aby to się ziściło.

- Już się tak na mnie nie patrz, poradzę sobie. Idź do nich. - Znów z przemyśleń wyrwał mnie głos blondyna.

 Dłuższą sekundę zajęło mi, aby zrozumieć o co mu chodzi. 

- Na pewno? - Zapytałam.

- Alex, nie jestem małym dzieckiem. - Prychnął i wprost wypchał mnie za drzwi. 

 Przez chwilę otępiała wpatrywałam się w pustą przestrzeń. W końcu udało mi się wziąć głęboki wdech i zmusić swoje kończyny do ruchu. Nie wiem czemu tak męczeńsko na to reagowałam. Przecież chciałam z nimi porozmawiać. Chciałam ich zobaczyć. A jednak coś mnie powstrzymuje. 

 Pomiędzy nami są kilometry a w środku ich, tęsknota. Nie lubię tego uczucia, jednak to są uroki miłości. Te mniej przyjemne.

 Powoli podeszłam do kanapy i usiadłam koło rodzicielki. Niepewnie podniosłam głowę i moim oczom ukazało się pięć słodkich, uśmiechniętych od ucha do ucha pyszczków.

- Em, hej? - Tylko na tyle było mnie stać.

- Hej? Hej? My tu tęsknimy, widzimy Cię pierwszy raz od paru dni, a ty tylko mówisz nam zwykłe i nudne "Hej"? Wstydź się! - Czy to było jedno z tych głębszych przemówień Louis'a Tomlinson'a? 

- Przepraszam... - Udałam skruszoną i posłałam mu całusa w powietrzu. - Lepiej?

~*~

 Po godzinie ''rozmowy" z chłopakami, zostałam tylko ja i Harry. Adi wyszedł prawie zaraz po wysuszeniu się. Cóż, zapewne nie chciał mi przeszkadzać. Skąd to wiem? Wymówka "Sorry, ale zostawiłem włączone żelazko..." jest troszkę oklepana. Do mamy znów zadzwonił szef. Podobno, zapomniała dostarczyć mu jakieś tam dokumenty przed wyjściem. Nie zgłębiam się, wiem, że była bardzo nabuzowana i używała dość mocnych przekleństw na niego.

- Harry, tęsknie... - Szepnęłam i poczułam jak pod moimi powiekami tworzy się prawdziwy wodospad.

 Usłyszałam głębokie westchnięcie ukochanego, zakłócone szumem głośników. 

- Alex, dobrze wiesz, że ja też. Ale już niedługo się zobaczymy. Zobaczysz, zleci szybko. - Jeśli próbował mnie pocieszyć, to słabo mu to szło.

- Przestań. Przestań tak mówić, bo oboje wiemy, że tak nie będzie. - Teraz potok gorzkich łez, oblał moje policzki. 

 Byłam zła, smutna, przerażona. Czułam buzujące we mnie emocje. Te wszystkie dobre jak i złe uczucia, mieszające się we mnie. Chciałam aby to wszystko się skończyło. Chciałam aby mnie teraz przytulił. Wtedy wszystko wróciłoby do normy. Jednak ta chwila odbiega od niej doszczętnie.

- To co mam powiedzieć? - Usłyszałam niepewne zrezygnowanie w jego pięknym, męskim głosie.

Nie mów nic, nie chcę słów. Chcę Ciebie.

 Nie powiem mu tego. Nie chcę go jeszcze bardziej dobijać. Jednak to nie zmienia faktu, że tego pragnę.

- Powiedz, że mnie kochasz... 

- Kocham Cię...całym sercem...całym sobą...kocham Cię. I nic ani nikt tego nie zmieni. 

 Uśmiech na jego wspaniałej twarzy, tylko utwierdził mnie w prawdzie tych magicznych słów.

***

 Dziś rano wstałam z niesamowitą potrzebą napisania rozdziału. Musiałam to zrobić. Po prostu musiałam. Jak widać potrzebowałam tej przerwy. 

 Wiem, że ten rozdział jest beznadziejny, jednak na tyle mnie jak na razie stać. Muszę nauczyć się znów pisać (o ile kiedykolwiek umiałam).

 Proszę, aby każdy kto tylko to przeczytał, skomentował. To już nie chodzi o poprawienie mi humoru, tylko chciałabym zobaczyć ile osób zostało. Ile mnie nie opuściło. I chcę podziękować tym osobą. Że tyle czekały. Że mnie nie opuściły. Że słowa ''koniec" do nich nie dotarły, bo one i tak wierzyły, że wrócę. Dziękuje ♥

 Podawajcie również swoje blogi, chętnie coś poczytam :D

 Co tam u was? Opowiadajcie również :D Bo u mnie nawet, nawet. Da się żyć ;) 

 Pamiętajcie, że nigdy o was nie zapomniałam. Budziłam się z poczuciem winy. Nigdy nie zapomniałam i nie zapomnę o moje rodzinie ♥

P.S - Jeśli ktoś nadal chcę być informowany czy coś, to tutaj podawajcie swoje tt ;)

Kochająca na zawsze

~ Andżelika ♥