Rozdział szesnasty (Część druga) - Wprowadzenie

 Sms od: Harry

Mam nadzieję, że Cię nie obudziłem kochanie xxx

Lubisz niespodzianki?

Odpowiedź do: Harry

Nie, a co? xo

Sms od: Harry

To od dziś polubisz xx

   Tą jakże krótką wymianą zdań rozpoczęłam swój dzień. Niestety nie dane mi było dowiedzieć się chociaż odrobinę więcej, ponieważ mój obiekt westchnień wyłączył telefon. Mogłabym sobie dać palec uciąć, że zrobił to specjalnie aby mnie zdenerwować. Efekt? Pozytywny.

   Niechętnie zeszłam do salonu, gdzie na kanapie siedziała moja mama. Zaczynała zmianę za dwie godziny i cieszyła się ostatnimi minutami lenistwa. Jak można się domyślić, na jej widok, moje mięśnie automatycznie się spięły, a pomiędzy brwiami powstała zauważalna bruzda. Mocne jak nigdy dotąd poczucie winy przelało zimny dreszcz po moim karku, jakby chciało zasygnalizować głośne "UWAGA". Teoretycznie nauczyłam się już nie zwracać na to większej uwagi, lecz dziś wyjątkowo mocno mnie to dotknęło. Miałam wrażenie, że to ostrzeżenie, że moje uczucia niedługo się wydadzą, ale na szczęście w nieszczęściu, szybko udało mi się odgonić te palące myśli i przybrać sztuczny, wymuszony uśmiech na twarz. 

- Dzień dobry, mamo. - Mruknęłam niezręcznie i usiadłam na najbardziej oddalonym od niej krańcu kanapy. 

   Mam nadzieję, że nie zauważyła dystansu, który za wszelką cenę chciałam stworzyć, lecz mój instynkt sam działał w ten sposób. 

- Cześć. - Posłała mi krótki uśmiech. - Listonosz nas dzisiaj odwiedził. Zgadnij dla kogo coś przyniósł? 

- Dla mnie? - Zapytałam.

- Koperta leży na stole w kuchni. - Kolejny, krótki uśmiech posłany w moją stronę. 

   

Sms od: Harry

I jak? Podoba Ci się? Nie mogę się doczekać aż Cię zobaczę! xxx

Odpowiedź do: Harry

Ja też się nie mogę doczekać, lecz nadal nie wiem o co Ci chodzi. 

Fajnie, że w końcu łaskawie włączyłeś telefon. xx

Sms od: Harry

Wszystko w swoim czasie, ucieszysz się. Kocham x

  Ten facet ma gorsze humorki, niż kobieta w ciąży. Musze chyba iść na psychologię, inaczej nie widzę naszej przyszłości. 

   Ciężko podniosłam się z siedziska i równomiernym krokiem ruszyłam do kuchni. Chcąc nie chcąc, kątem oka spojrzałam na kremową kopertę, lecz nie przejęłam się nią zbytnio. Podeszłam do szafki i wyciągnęłam karmelowy kubek z bursztynowym środkiem. Delikatnie przejechałam palcem wskazującym po obręczy naczynia i przygryzłam wargę. Spod półprzymkniętych powiek, wyłonił się złudny obraz kochanka, którego jak nic innego pragnęłam całą sobą. Wyobrażałam sobie, jak wspaniale byłoby go znów spotkać, wpaść w ramiona, złączyć nasze spragnione wargi w namiętności oraz uciec od tej złudnie realistycznej codzienności. To takie smutne, a zarazem prawdziwe, jak jednym słowem potrafi on odpędzić wszystkie przykre emocje i cały ból, a jednym dotykiem, wprowadzić w stan euforii. Jestem poddana jemu jak posłuszny piesek. Owinął mnie sobie wokół palca. To irytujące. Kocham go. 

   Choć czy tak naprawdę mam prawo powiedzieć "Kocham" w jego kierunku? Co ja mogę wiedzieć o miłości? Jestem przecież tylko niesforną nastolatką z problemami, która pragnie czerpać radość z życia oraz odbierać z niego wszelkie dobra garściami. Lecz podobno, tego się nie wie. To się czuje. A ja czuje jedynie oddanie w jego kierunku. 

   Nie chcę tęsknić. Nie chcę płakać. Czuję się, jakbym z każdą kolejną sekundą odbierała coraz to kolejne ciosy, coraz mocniejsze. Przemoc. Czy on mógłby mnie aż tak ranić, nawet nieświadomie? Czy może być moim winowajcom? Przecież, to od niego odbieram to cierpienie. Jest moim katem i to działa w obie strony. Obaj jesteśmy katami swoich uczuć. A tęsknota jest przemocą. 

   Moje idiotyczne, nieposkładane przemyślenia zostały przerwane,  poprzez nagły odruch mojego ciała w kierunku stołu. Niespokojnie chwyciłam za papier i jednym, szybkim ruchem za pomocą paznokcia, dostałam się do jego wnętrza. Trzęsącymi się dłońmi rozwarłam obie ścianki. Karteczki. To jakieś żarty? 

   Chwyciłam zawartość dwoma palcami i uniosłam do góry. Bilety. Powoli przysunęłam je bliżej oczu. 

- Leeds? Bilety lotnicze? Koncert...One Direction w Leed... - Szybko przeczytałam napisy.

   Pierwsza sekunda. Druga. Trzecia. W końcu dotarło do mnie co to jest i moje oczy zaszły łzami. To nie smutek, to szczęście. 

***

To nie rozdział, wiem. To wprowadzenie do tego, co będzie dziać się dalej. Rozdzieliłam tak to sobie, ponieważ nie wiedziałam jak inaczej to opisać. Słowa, które tu wypłynęły, są głównie moimi przemyśleniami, np. te o przemocy ;)

Wow! Tyle was JESZCZE jest? POMIMO WSZYSTKO?! Boże! Jakbyście widzieli moją minę, jak tylko widziałam jak ilość komentarzy wzrastała! Boże! *o*

Pamiętacie mojego bloga o 14 latce? Odnowiłam go tak troszke....zmieniłam historię....i to co tam jest to początek pierwszego rozdziału, który dodałam bo chciałam sprawdzić czcionkę ;D http://ysl-harrystyles.blogspot.com/

Oraz pewna czytelniczka postanowiła założyć ask Alex! Zdziwiła mnie tym pomysłem, jednak .... wow! Jeśli to czyta, to proszę aby podała tu jego link, a ja pod rozdziałem go wkleje ;)

Kocham Was ♥